To: fmwoudstra@hotmail.com
Subject: RE:
Date: Mon, 3 Feb 2014 08:02:40 +0100
Ha pappie,
ik las een paar dagen terug je verhaal huilend
voor aan kiki, wat een fijne vorm voor Lucas'
vormeloosheid, zo voelde het. Mooi en heel raak
geschreven.
Voor mij gaat het ook in fasen, het ene moment
voel ik me licht en kan ik het accepteren, het volgende
moment word ik heel verdrietig. Bijvoorbeeld toen we
op weg waren naar Big Sur (de jongen waarbij ik verblijf
had Ok Computer in zijn auto liggen, ik vertelde dat No
Surprises de opening van de ceremonie van lucas was
en we luisterden er geconcentreerd naar, de jongen heeft zelf
een broer die suïcidaal was, dus het is fijn om verhalen te delen) en we stopten
omdat we in de verte walvissen zagen. Ik zag die gigantische
verzameling aan golven en moest zachtjes huilen. Big Sur
was prachtig, we zagen de zon ondergaan op een strand met
stenen en paars zand, en ik voelde me op de een of andere
manier into-the-wild-achtig, we zagen die film een paar dagen
daarvoor.
Ik teken en schrijf veel, lees poëzie en ben in de bibliotheek,
daar kopieerde ik een tekst over boeddhistische rituele omtrent
de dood. Ben benieuwd naar je schilderijen, heb je foto's? En ik
zou graag het gedicht lezen.
Ik vertrek waarschijnlijk dinsdag met een vriendin mee naar haar
huis, voor even, in Cobb, California. Kiki is nu in Arcata en we
hebben goed en fijn contact, het voelde even spannend om elk
onze eigen weg te gaan, maar het gaat allemaal erg goed.
Heel veel liefs,
je dochtertje
© Roland Sips - Meer illustraties te vinden in The Pages
Geen opmerkingen:
Een reactie posten