maandag 29 december 2014

Het eerste Lucasloze jaar

Woensdag 17 december 2014 gaat halfop aan wachten op de loodgieter. Wanneer de heren eindelijk arriveren blijkt een ingreep die aan de telefoon slechts 'een kwartiertje duurt, zeker niet meer' anderhalf uur in beslag te nemen. Hakken, zuchten, steunen, beitelen, bellen - hoe zit de leiding van zo'n en zo'n type in elkaar, hoe de afsluiting, hoe de ringetjes? Kunnen die dan geperst of...? Ondertussen probeer ik in de woonkamer een boek te lezen. De wind giert over het balkon en door de binnentuin en jaagt de regen tegen de ruiten.

Precies een jaar geleden werd ik 's ochtends vroeg maar ook weer niet heel vroeg gebeld door Flocco, de vader van Lucas. Lucas is weg. Zijn kamer is leeg. Meteen stap ik op de fiets richting de Christiaan de Wetstraat. In mijn hoofd een onrustig gevecht tussen het besef van wat er aan de hand is en de hoop Lucas straks gewoon weer thuis aan te treffen, in het bed waar hij het grootste deel van de afgelopen weken heeft doorgebracht of, wie weet, aan de keukentafel, op de bank in de woonkamer. Een gevecht waarbij de ene vechter er angstaanjagend veel groter en gevaarlijker uitziet dan de ander; gokkers op de underdog verzenden vergeefse schietgebedjes en knijpen in hun duimen tot ze wit zien. Het bed, de keukentafel, de bank - het zijn plekken waar Lucas al een jaar niet meer is geweest.

De zeventiende december van het jaar 2014 fiets ik opnieuw richting de Christiaan de Wetstraat, via dezelfde route. De beestachtige wind van de ochtend en de vroege middag heeft zich teruggetrokken. Ook regent het niet meer. Hoe was het weer een jaar geleden? Ik kan het me niet meer herinneren. Zoals ik me zoveel niet meer kan herinneren.

Aan de keukentafel, boven de Frans-Diemense wildsoufflés, weet Flora, Lucas' zusje, het gevoel goed te verwoorden: er is iets afgesloten, er is een jaar voorbijgegaan aan eerste dingen zonder Lucas. Kerst volgde al snel op zijn verdwijning, daarna Oud en Nieuw, Pasen, verjaardagen, zijn eigen verjaardag, de dag waarop hij midden in de nacht moest worden meegenomen naar het crisiscentrum. En nu deze dag. Nog vaak zie ik Lucas in gedachten langs het spoor lopen in Diemen, in de duisternis van de zeer vroege ochtend. Ik durf niet te bedenken wat er door hem heen moet zijn gegaan die lange momenten voor hij zijn laatste stap op het spoor zette.



We rijden naar IJmuiden, Flocco, Anouk, Flora en ik. En niet te vergeten hond Bruno! De hemel omineus en duister boven de snelweg, maar eenmaal op het strand aangekomen houdt de wind zich nog steeds koest. In het oosten verschijnt zelfs een eilandje blauwe lucht, en in het westen knipoogt de zon koperrood en goud door de loodgrijze wolken en weerschijnt op de puntige, schuimende golven; Turner verandert in Monet. Het is een adembenemend gezicht. Als door hogere machten speciaal en op bestelling voor ons uitgekozen, deze omstandigheden. De gloeiende rode zon, de massieve grijze hemel, de enorme zee geven een bijna epische glans aan het bescheiden ritueel dat we uitvoeren ter nagedachtenis van Lucas. Anouk spreekt enkele woorden. Daarna leggen we rozen in de langzaam toerollende golven en enkele takken die Lucas tijdens een van zijn laatste dagen in zijn wanhoop van een boom had getrokken en in stukken gebroken. Ook vertrouwen we voorzichtig enkele handen met as toe aan het water, er nauwkeurig op lettend dat Lucas niet wegwaait! Bruno drentelt de hele tijd ergens op de achtergrond, toch niet helemaal op zijn gemak bij die gigantische watermassa, zo lijkt het.  

Nog een tijdje staan we daar naar zon en zee te staren en naar de rozen en takken in het zand. Voor me zie ik Lucas zoals hij was als hij lachte. Hij zat dan altijd, althans zo herinner ik het me, een beetje voorover en hij lachte zacht, een beetje grinnikend, niet voluit, alsof hij een regel overtrad en niet zich niet helemaal durfde te laten gaan, maar aan zijn ogen zag je wel degelijk dat het een oprechte lach was en als je helemaal geluk had, bijvoorbeeld als je echt een goede grap had gemaakt (en dat doe ik toch zo nu en dan), ging die aarzelende grinnik over in een volle, klaterende, welluidende lach en voelde je je als aanstichter van die lach even de koning te rijk. Die gedachte houd ik vast terwijl we naar IJmuiden rijden om vis te kopen. Terug in Amsterdam wachten paarse spruiten en asperges!  

Zo eindigt een merkwaardige mooi-trieste dag van een heel merkwaardig jaar. Het is eerste volle jaar zonder Lucas. Daar zullen er nog vele van volgen, maar wennen zal het nooit.   


- Tim



vrijdag 12 december 2014

Frits Marnix Woudstra geeft boek uit!

Op onze foto: De gevierde schrijver met (een alvast) nieuwe fiets voor zijn
comfortabele schrijverscabine ter Epies Sentrum te Driemonden poserend.




Amsterdam 12 december 2014

Afgelopen week is  bij uitgeverij Bezige Bij-Thomas Rap, na rijp beraad, besloten
om met  tekenaar-schilder Frits Marnix Woudstra als schrijver in zee te gaan.
Hij blijkt ook heel erg goed te kunnen schrijven!
De man zelf:'Piet Schreuders, een oude vriend van me, tipte mij door me te 
adviseren contact op te nemen met Marga Deutekom van Thomas Rap.
Ze las het Blijvend Ontgoocheld-boek, korte verhalen over het plotselinge
vertrek van Lucas Casimir Woudstra, onze zoon, en was onder de indruk. Vanaf dat 
moment hield ze me in de gaten en vroeg me om alle nieuwe verhalen naar haar door
te sturen. In de periode die daar op volgde schreef ik 16 brieven aan Lucas (en heel
af en toe kreeg ik een compact antwoord!)
Die brieven gaan een belangrijk onderdeel van het nieuwe, door Thomas Rap
uit te geven boek worden. Ze zijn werkelijk verschrikkelijk goed!'

Zoals het er nu naar uit ziet, komen er ook veel illustraties in het boek.
Werk van Roland Sips, knipselkunst van Anouk, de moeder van Lucas en Flocco's
vrouw plus schilderij en tekeningen van de schrijver zelf. 
Piet E. Schreuders gaat de vormgeving ter hand nemen (als -ie tijd heeft.)
Voorlopig wordt er nog gewoon stevig doorgeschreven en volgen zo af en toe
kleine besprekingen ter burelen van de Bezige Bij-Thomas Rap in het chique 
Amsterdam-zuid.
Toch nog, op de valreep van 2014, goed nieuws voor de familie Woudstra.

Lucas swingt!


Op een nacht teruggevonden door Anouk: dit door Lucas zelf
'geregisseerde' filmpje. Het stond op zijn witte Apple laptop in een mapje met vele korte filmpjes,
Ze laten zich lezen als een studie naar zichzelf, de wel zeer swingende Lucas Casimir Woudstra,
alweer praktisch een jaar vertrokken vanaf planeet aarde ...



woensdag 3 december 2014

17 december 2013 - 17 december 2014: 1 jaar zonder Lucas



17 december 2014 is het precies een jaar geleden dat Lucas afscheid nam 
   van deze grimmige wereld. Hij wordt door velen gemist. Het is onze wens
   hem die dag op eenvoudige wijze te gedenken. We zouden bijv om twaalf
   uur 's middags een minuut of 2 bij hem stil kunnen staan. Langer mag 
   natuurlijk ook. Denk wat je wilt, het hoeft absoluut niet droevig te zijn!
   (Een Lucas, die in goede doen was, kon erg grappig uit de hoek komen.) 
     
                                                            Anouk, Flora, Flocco Woudstra 



                         Verborgenheden

   Laat niemand uit wat ik deed en zei proberen af te leiden wie ik was.
   Er was een belemmering, die vervormde de daden en de wijze van mijn leven.
   Er was een belemmering, die weerhield mij vele keren als ik wou gaan spreken.
   Mijn meest onopgemerkte daden en mijn meest verhulde geschriften
   daaruit alleen zal men mij begrijpen.
   Maar misschien is het niet zoveel moeite, zoveel inspanning waard om mij te kennen.
   Later -in een volmaakter samenleving- zal stellig iemand anders, zoals ik geschapen,
   verschijnen en handelen in vrijheid. 
                                                                            
                                                                                           K.P. KAVAFIS

woensdag 12 november 2014

Pianoman

*

         Hier, op deze regenachtige zomerdag in Epies Sentrum is er opeens veel minder te doen. Je bewegingsvrijheid beperkt zich tot in het huisje. Als je naar buiten gaat, de tuin inloopt, word je direct getracteerd op nattigheid. De grasmat is zelfs zompig. Ideaal weer om mijn favoriete hobby te beoefenen: me vervelen.

      De regen druilt niet meer: ze valt bij bakken uit de hemel. Goed voor de watertonnen die eindelijk weer volstromen. Het geluid van regen en een eenzaam fluitend vogeltje. Verder is er niet veel. Natuurlijk denk ik aan mijn zoon, die in fotovorm naast mij staat (hier op het eikenhouten tafeltje, georven van Egon, mijn vader), fier glimlachend, in een zilveren lijstje dat tante Marlyse mee uit Spanje nam. In reliejef op de linkerzijde van de lijst een gebold teddybeertje en een veiligheidsspeld waar babyschoentjes aan hangen. Hoe weinig toepasselijk voor onze ruw overleden zoon, deze suggestie van pril geluk.

      Hoog in de Spaanse bergen staat nog zo een zelfde lijstje met foto van Lucas, buiten bij de olijfboom waar ik zijn stoffelijke resten omheen heb gestrooid.
Dag en nacht houdt mijn zoon daar de wacht, of is het de boom die dat doet?
Je bedenkt maar wat in noodgevallen, vandaar deze verstrooiing der as.

        Zojuist speelde ik een oude grammofoonplaat van Allen Toussaint (als bestand op mijn laptop), allemaal mooie melancholische liedjes waar inde piano meestal een hoofdrol heeft.Het zijn rustige nummers die bijv. From a whisper to a scream heten en Toussaint plaatst heel mooi en effectief zijn soulvolle, hoekige, maar ook fluweelzachte riffs.

         Ik liet Lucas eens deze liedjes horen en was ietwat bevreesd dat hij ze te sloom en ouderwets zoude vinden, maar hij luisterde stilletjes en was onder de indruk van het pianospel. ‘Zo wil ik ook leren spelen, pap!’
Ik leg hem uit dat Allen Toussaint uit het diepe zuiden van de VS komt, geen noten kan lezen en puur op gevoel speelt. Dat is niet te leren.

     Ik kan er nu nauwelijks naar luisteren, want deze piano-aanslagen zijn gevuld
met zwaarte, melancholie en dingen die wegdrijven en nooit meer terugkomen. Wellicht klinkt het drakerig, maar zo voelt het voor me.

        Lucas was een piano-man. Hij speelde behoorlijk goed en had een stevige leergierigheid/gretigheid.                                                                                                                         Hij wilde de noten kraken, onder de knie krijgen. Speelde, oefende net zo lang op een ragtime melodie totdat het ritme achteloos en losjes begon te klinken en swingen.
Soms lukte dat niet, dan werd het een houterige  interpretatie.

        Ik was daar vaak getuige van (van zijn pianospel!), want hij speelde in de woonkamer van zijn ouderlijk huis.
Er waren soms composities  waarvan ik dacht dat het klassieke stukken waren.
( Een onbekende compositie van Beethoven!?)
Bleken het achtergrondstukken van een  Japanse game te zijn, die hij op de computer speelde.
Nu hij dood is, zitten sommige melodieën wel in mijn hoofd, maar weet ik geen titels, waar ze vandaan komen. Frustrerend, want onvindbaar.

   ‘Hee, dat klinkt goed Luc, lekker losjes speel je dat!’
Lucas stopt even en kijkt op van de toetsen. 
‘Echt?’ ‘Dank je, pap!’.

Had ik het maar vaker gezegd. .

dinsdag 11 november 2014

Lucas speelt!


Hier een teruggevonden opname van Lucas, een door hem zelf geregisseerde opname!
Op zijn eigen piano, op zijn kamer aan de Poeldijkstraat rond 2012.
Lucas oefende zeer regelmatig en als het naar zijn idee naar muziek begon te klinken begon hij met zijn cameraatje proefopnames te maken.
Dit vind ik werkelijk een prachtige opname plus uitvoering. Echt een goede mix tussen beheerst en vrij spelen. Mijn gevoel zegt dat het een stuk van Duke Ellington is.
Onder degenen die de titel weten wordt een candybar verloot!
(De vader van Lucas.)

maandag 3 november 2014

Een Schrijven van Hogerhand

We kregen een brief van de kerk!
Zonder postzegel, dus persoonlijk (door een lakei?) afgeleverd.
Onze kinderen zijn in het verleden, doordat Anouk in de kleine Anna Bonifacius gemeente zeer actief was,  kerkelijk opgevoed en ook gedoopt en Lucas heeft zelfs in diverse diensten als knaapje in zo een wit gewaad kaarsen aangereikt of aangestoken. De droom van iedere ouder!
Anouk draaide toen de kindernevendienst, door mij als thuisblijver spottend kindernegerdienst genoemd; onze kinderen bleken zo ongeveer de enige met een wit gelaat.

Zoals een goed christen betaamt maakte ik voorzichtig de grijze enveloppe open en haalde het A4 papier er uit. Daarop een stuk of wat namen in cursief uitgevoerd: de doden van afgelopen jaar.
Ergens in het midden stond ie dan: onze enige zoon Lucas Casimir Woudstra, toch al haast een jaar overleden, maar ik las de informatie alsof zij nieuw voor me was.
Het zijn iedere keer weer scherpe pijltjes die dwars door je ouderlijk hart worden geschoten. Zomaar een brief in de bus waarin zwart op wit te lezen staat dat je kind zondag as wordt herdacht omdat hij overleden is.
Het persoonlijk drama, dat als het een beetje meezit, wordt gedeeld met je vrouw, is opeens wereldkundig gemaakt en iedere keer denk ik in de eerste en tweede instantie zoiets van ‘Hee, dat is ook een Lucas die daar herdacht wordt!’

Die zondag fietsten mijn vrouw en ik naar de kleine kerk, die bij binnenkomst afgeladen met parochianen bleek en een temperatuur van een religieuze sauna had.
Pastoor Lars (een Franciscaan, dus ‘dik in orde’ volgens Anouk) sprak mooie relativerende woorden over de dood, daar waar wij niets van weten.
Wij zaten op een soort ere-plaatsen en tijdens het moment van persoonlijke stilte nam ik de mensen en de kerk goed in mij op. Een ieder leek devoot met de ogen dicht in zich zelve gekeerd.
Praktisch een jaar geleden was hier de afscheidsceremonie voor Lucas en stond ik met mijn laptop achter het altaar en beamde levensgroot, pal naast het kruis de foto van Lucas in omarming met de appelbloesemboom tegen de wand.
Voor sommigen, die later binnenkwamen, een moment van lichte  wankeling.
Lars noemde Lucas zijn naam, ik veerde  op van mijn zetel, liep plechtig naar het altaar,  stak met de grote moederkaars een waxinelichtje aan en plaatste die in het midden van een grote schaal.
Heel even stond het eeuwig lichtje zonder buren, helemaal alleen.
(Precies zoals onze jongen zich vaak had gevoeld.)

Aan het eind van de dienst moeten er 10-tallen kaarsjes hebben gebrand.
Voor de collecte verliet ik reeds het pand en fietste aangeslagen, eigenlijk meer uit het lood geslagen, naar huis en wierp, daar aangekomen een getroubleerde blik naar-op mijn zoon zijn kamer. Ik voelde me bozig, opeens weer zwaar van verdriet en had zin om de hele straat bij elkaar te schreeuwen.
Alles stond er nog, zijn piano, instrument zonder nut, de posters aan de muur, zijn bed nog steeds keurig opgemaakt.
Half 12 in de ochtend en nog een hele dag te gaan.

zondag 12 oktober 2014

BOEK KLAAR!



Wij schrijven 12 oktober 2014 

  Ja, Ja Beste belangstellenden: Vandaag haalde ik het laatste 
doosje van de drukker en binder. Geknipt en geschoren: De tweede
druk van het Grote Lucas boek!  Nu de omslagen nog beplakken,
tekening inkleuren (alles maal 100!) en dan kan het grote
verzenden beginnen. (100 stuks!)
Dringende oproep aan mensen die wel hebben gestort maar geen
adres hebben gegeven: Verstrek uw woonadres. Dat is een stuk 
makkelijker qua verzending!
Uiterlijk eind deze maand moeten de boeken verzonden zijn.

zaterdag 27 september 2014




De uitzending waarin Anouk en Fm Woudstra waren uitgenodigd door
  de redactie van Pauw (as maandag 29 september) is opeens van de baan!
  Na vele positieve mails van Pauw-kant nav het Volkskrant-stuk van Maud
  Effting en een prima voorbespreking ter Westergasfabriek (puike sfeer, 
  niets aan de hand) kreeg ik gisteravond een telefoontje van de eindredacteur.
  Het onderwerp bleek opeens niet goed bij Pauw te passen! Te zwaar!
  Waarschijnlijk zijn de tegenvallende kijkcijfers debet aan deze beslissing.
  Plotseling afbellen schijnt schering en inslag te zijn in medialand, zo vertelde
  men me. Het blijft raar en niet correct.
  Tvkijkertjes: zet U gerust maandag as het blauwe oog op de standby-knop!

vrijdag 26 september 2014

~OVER LUCAS!




Gisteren vond ik op een stickje van Lucas deze foto, gemaakt op een tentoonstelling van  mij bij galerie Clement te Amsterdam: onze zoon in al zijn glorie rond de 20 jaar jong.
Als de televisiegoden met ons zijn dan verschijnen Anouk en Flocco, als ouders van Lucas -en als zichzelf- in het  praatprogramma van Jeroen Pauw (Pauw) as maandag 29 September 2014, 23.00 uur op Nederland 1. Dit nav het mooie artikel 'De weg van Lucas' in het Volkskrant-magazine van 13 september.


Hartelijke groet van

Frits Marnix Woudstra

dinsdag 16 september 2014

Aan alle intekenaars van het Lucas-boekwerk!


Het is van belang, dat ik uw adres te weten kom.
Van de meeste mensen die hebben gestort heb ik geen post-
adres opgekregen en kan dit ook niet achterhalen.
Vriendelijk verzoek om een mailtje naar fmwoudstra@hotmail.com
met het
 juiste adres te zenden!

maandag 15 september 2014

Bericht voor de vele bestellers van het Lucas boek


Amsterdam - 16 september 2014   Dit is een kort bericht voor alle mensen die hebben
ingetekend op het Blijvend Ontgoocheld/De Weg van Lucas-boek.
Door de constant blijvende stroom reacties op het Volkskrant artikel zijn Anouk en ik
letterlijk en figuurlijk omvergeblazen! Dank voor de massale aandacht.
De aanmeldingen blijven binnen komen. Piet Schreuders, mijn taalcorrector, verblijft
momenteel in het buitenland, alwaar hij oude versies uit boek 1 met Zwitserse precisie onder de loupe neemt. Daarna ga ik oude en nieuwe verhalen selecteren, layouten en naar de printer brengen. Als U hebt gestort (17,17!) bent U automatisch de as. bezitter van het in de steigers staande boek!
Wanhoop niet, binnen een maand krijgt U een pakketje over de post!
Ik hou U via deze blog op de hoogte. Als alles klaar is worde het hier vermeld.
Hartelijke groet van de vader van Lucas (fmwoudstra@hotmail.com)

zondag 14 september 2014


 WERK IN

  UITVOERING!


nieuwe editie

 'blijvend ontgoocheld'
   in de maak!

Door de massale belangstelling nav het 6 pagina's
tellende artikel 'DE WEG VAN LUCAS' in de Volkskrant van
 13 -9-2014 is het Blijvend Ontgoocheld-boek niet aan te slepen.
Er wordt binnenkort, als de nieuwe verhalen ook klaar
zijn, opnieuw gecorrigeerd, gelayout en geprint.
U kunt gewoon 17,17 storten op het NL13 ABNA 044.58.77.898
tnv.  Fm Woudstra, of mailen naar fmwoudstra@hotmail
en alles zal goed komen.
Let wel: deze defintieve, laatste druk zal de 100 ex. niet 
passeren! Daarna wordt het boek voor altijd gesloten.

zaterdag 6 september 2014



DE  WEG  VAN  LUCAS



Goedemorgen-middag-avond Volkskrant lezer!

Mag ik U, de vader van Lucas, welkom heten op onze blog?
Ik wil U op het hart drukken dat deze blog, door Tim (vriend van Lucas) en mij gemaakt, met respect en voorzichtigheid betreden dient te worden: het is immers een schatkamer vol herinneringen aan onze zeer geliefde zoon.
U zult het artikel in de Volkskrant reeds gelezen hebben, dus helemaal onvoorbereid bent u niet meer.
Toch: 2 maal voeten vegen, schoenen uit en zachtjes over de vloer van het blog binnen komen schuifelen!

Hartelijke groeten van 

Frits Marnix Woudstra (fmwoudstra@hotmail.com)

zondag 31 augustus 2014



BOEK UITVERKOCHT!
nieuwe, herziene druk in de maak!
             NU BESTELBAAR!

Het Grote Lucas boek, 'Blijvend Ontgoocheld' is in een korte tijd uitverkocht geraakt.
De 75 exemplaren verdwenen als warme broodjes. Veel goede en roerende reacties.
Piet Schreuders heeft aangeboden de totale tekst uit het boek door te lopen en de
nodige taalfoutjes er uit te zeven, zodat eea nog perfecter leesbaar worde. 
De nieuwe editie zal er waarschijnlijk ook iets anders uit gaan zien, er komen iig 
een aantal nieuwe verhalen in, waar nu aan gewerkt wordt. 
De oplage zal weer zoiets als 75 stuks worden, daarna wordt het boek gesloten!
U kunt vanaf nu intekenen op de tweede druk, wie het eerst kome, het eerst male.
Euro 17,17 (incl. verzendkosten) op NL 13 ABNA 044 58 77 898 tnv F. M. Woudstra,
Amsterdam.

Boek 'Blijvend Ontgoocheld' -Korte verhalen- zwart-wit en kleur-voorwoorden Aleid Truijens,
Anton Korteweg. Bindwijze:iron wire.


LUCAS IN DE VOLKSKRANT

 13 september  2014 is het dan zover! De Volkskrant, het zaterdagmagazine, verschijnt dan met 6 pagina's over Lucas Casimir Woudstra.

Een goed interview met de ouders en mooie foto's.                                                                            
Hoe het allemaal precies er uit gaat zien weet ik nog niet, volgende week dinsdag gaan we daar over brainstormen!

De vader van 

zaterdag 12 juli 2014



Geheel en al vergeten, maar toch heel mooi!  Pomodore.nl.

Na enig aandringen maakte Lucas deze beginpagina voor een allang ter ziele gegane webside. In een kwartiertje in elkaar gezet en daarna weer verder met gamen! Het boek 'Blijvend Ontgoocheld' maakt gebruik van bovenstaande letter, de Myriam condensed.

Ik gebruik haar voor de titels van de verhalen cq overpeinzingen.

zondag 1 juni 2014

Opstanding



Ben ik nu gek aan het worden, ik bedoel: zit het in de familie, deze geestelijke onzorgvuldigheden?

‘Dag paps’.   Het is vroeg in de zeer stille ochtend, hier in ons zomers buiten ‘Epies Sentrum’ ter 3 Monden en in het  sluimerend licht  staat  mijn zoon   voor me.   Wijfelend, lijkt het, net zoals altijd.

Anouk slaapt diep, toch moeten we zachtjes zijn. Ze begint nu pas een beetje aan het idee te wennen dat haar zoon/onze jongen  niet meer onder de levenden is.

Lucas Casimir loopt heen en weer, ik sla hem gade vanuit de echtelijke sponde. Een lichte vorm van ijsberen. De houten vloer kraakt zo af en toe, dus dit lijkt geen geestverschijning. Ijsberen. Dat doet hij altijd als er iets te vertellen, vragen of  bespreken is.

Ik zie dat hij onvast op zijn benen staat, nee: hij sleept met zijn ene been!
Dat komt natuurlijk doordat de sneltrein over zijn linkerbeen is gereden en het toen, nu bijna een half jaar geleden, van zijn romp is gesneden. (Er zijn nachten dat ik druk bezig ben dingen die abrupt fout zijn gegaan in mijn dromen ongedaan te maken, te herstellen. Diverse malen heb ik zo als vader en super-chirurg  het linkerbeen van mijn zoon terug op zijn plek gelijmd of genaaid.
Noem het herstel - dromen.)

Ik denk het, dat het door de trein komt,  maar spreek het niet uit. Mijn zoon is al zo stil, altijd geweest en nu hij me dan eindelijk bezoekt, na zo lang weg te zijn geweest, ben ik bang iets verkeerds te zeggen ….

Daarbij: weet hij eigenlijk wel dat hij toen op de rails is gaan staan en zich heeft laten verpletteren? Nu hij me hier bezoekt lijkt er niets veranderd.
Met zijn bruine ogen kijkt hij me droevig aan en glimlacht verlegen.
Hij is erg mager en heeft een stoppelbaardje.

Ik probeer zijn hand te pakken, maar het lukt niet. ‘Dat moeten we niet meer doen, pap’.

“Hoe gaat het nu met je?’ Het is er uit voor dat ik er erg in heb. Stom zinnetje.

De poezen Ibb en Pablo lopen  heen en weer en beginnen te mekkeren.

Ik kijk naar mijn zoon maar hij ziet me niet.
‘Lucas?’

Het lijkt  of het beeld in blokjes uit elkaar valt, daarna vervaagt hij zoals  een regenboog  door de atmosfeer wordt uitgewist.

Als ik uit bed durf te gaan en in de tuin een plas doe, voel ik zijn aanwezigheid nog steeds.

Zijn dood heeft niets voor hem opgelost, denk ik uren later als ik aan de waterkant met een cappuccino zit te mijmeren.

Hij is nog steeds een dolende ziel, niet in staat om het geluk bij de hoornen te vatten.

Als er een nieuw leven na de abrupte, zelfgekozen dood is, zou het dan niet verdiend en prachtvol wezen om van alle zwaarte verlost te zijn?

Nu lijdt onze zoon nog steeds aan onzekerheden, het niet kunnen beslissen en eenzaamheid.

Ik kies voor het absolute niets na de dood, lijkt mij het beste voor vandaag.
(Staat natuurlijk in schril contrast met de opstanding die tot mij kwam!).


Luttele uren


Op weg naar mijn moeder, besluiten Anouk en ik eerst een kleine tocht in de omgeving te maken.
Het internet heeft haar geleerd dat in de buurt van Oldenzaal de Lutte ligt en dat daar op de Tankenberg een magische plek heerst.
De Lutte en de Poppe: daar fietsten Egon (mijn vadertje zaliger) en mijn moeder als 20ers toen ze net verkering hadden. Mijn moeder is in die omgeving in haar verliefdheid in een boom geklommen en daar hard uitgevallen.  Egon probeerde haar nog op te vangen, zo luidt de vertelling, maar faalde jammerlijk.
Sinds deze gebeurtenis klaagt mijn moeder over pijnen in de rug. Dan heeft ze al heel lang pijn, want ze is nu 87 jaar!

We komen eerst in Gronau terecht, Germanica. Ach, je bent hier zo over de grens, en drinken op een keurig opgepoetste ouderwetsig-moderne marktplaats grote koppen cappucino in de zon. Veel tukkers hier! Het is zaterdag en dan willen ze en masse over de vijandelijke linie trekken voor kaffee mit kuchen en goedkope benzine tanken.
Bij een mooie drogisterij-achtige winkel tik ik zomaar 2 Old Spice-deodorantsticks op de kop. Tabac en Old Spice-after shave: merken uit vervlogen tijden. Goed land:Duitsland!
Don Draper, de hoofdpersonage uit Mad Men zou ze zo kunnen gebruiken.

Midden in het centrum van de Lutte (voor zover de Lutte een centrum heeft) parkeren we de Peugeot 206 nabij een reusachtige kerk.
Anouk steekt daar een kaars aan voor onze jong gestorven zoon en bidt terwijl ik buiten met de hond rond drentel. Als zij uit de kerk komt duik ik er nog snel in en steek zonder te betalen 3 kaarsen aan en plaats ze op de allerhoogste positie van de standaard.
We eten ijs (2 bollen de man/vrouw) bij een Luttense Italiaan en vergeten de tijd.
Er is hier ook nog een heuse Spar-supermarkt!
Het is fijn om mijn vrouw zo ontspannen te zien  en ik denk aan Lucas.
Wat kon hij genieten van goed ijs en warme taart. Soms gingen we wel 2 keer per dag, 1 maal in de ochtend en ook nog ’s avonds laat, bij onze vaste Gelateria te Marzamemi, Sicilia een echt siciliaans ijsje eten. De barman wist al uit zijn hoofd welke smaken onze zoon zou kiezen!
Terwijl we op een terrasje ons ijs eten, kijken we naar een mooi koperen beeld van de hellehond van de Lutte. Hij heeft opvallend grote gespitste oren, een zeer oplettend beestje. Vroeger zwierf hij rond in deze contreien, nabij de boerderijen. Als je te dicht bij hem kwam of hem per abuis aaide kreeg je bijvoorbeeld de builenpest of stierf je heel langzaam en pijnlijk.
Anouk raakt het koper aan, ik til onze hond op en laat hem met zijn rechterpoot over de kop van de hellehond aaien. Namens zijn baasje, want ik ben in zulke gevallen bijzonder bijgelovig. Het standbeeld boezemt me angst in, de dood is hier nooit ver weg.

Voor de Tankenberg moet je de Lutte uitrijden, richting Oldenzaal en afslaan voor de parkeerplaats waar een paar jaar geleden nog een groot hotel stond.
Het is totaal afgefikt. Als je de auto neerzet voel je nog resten hotel.

Warm is het nu. We lopen onder  hoge groene bomen en pakken soms elkaars hand.  Bruno snuffelt overal en sukkelt achter ons aan.
Hier ergens, op het hoogst gelegen punt, moet een kapel zijn. Anouk vertelt van de energiepunten die daaronder samenkomen. Van oudsher is het hier een krachtplaats waar zielen geholpen worden om over te gaan naar de andere wereld en waar de achterblijvers geholpen worden om te leren loslaten ….( Het kan dus zomaar zijn dat we, terwijl wij wandelen, over een magnetisch punt lopen.)
Het is een wijsheid van vroeger, zoals deze streek van legendes en verhalen vol bijgeloof aan elkaar hangt. Geen wonder dat ik zo bijgelovig door het leven ga, mijn wieg stond hier ongeveer 16 kilometer  vandaan!

Als we via een rondomgelegen bospaadje de kapel beklimmen zien we beneden ons 2 racefietsers wegzoeven, verder is het hier stil en verlaten.
Binnen in de kapel kun je door de open gaten  ver over de landerijen kijken. Boerderijen, de grenslijn en daarachter Duitsland. Er hangt door de warmte een waas over het landschap, alsof het gestold is.
Hier blijft alles het zelfde, is er geen tijd. Anouk doet een stil gebed ergens in een hoek en vraagt de almachtige God om goed voor Lucas te zorgen. Althans, zo denk ik.
Welk een droevenis: 2 ouders, vijftigers, op zoek naar een bestaan met een overleden zoon.