LUCAS CASIMIR WOUDSTRA           25-8-1989  17-12-2013

     Lieve vrienden, vriendinnen, familie en alle anderen die we nu per ongeluk vergeten.

Als een dierbaar persoon is overleden, krijg je na een tijdje een soort bedankkaart. De nabestaanden schrijven dan in krulletters dat ze veel kracht hebben kunnen putten uit de vele steunbetuigingen die ze mochten ontvangen.

Ik heb dat altijd raar gevonden, een beetje overdreven ook.

Hoe kun je in godesnaam die kracht voelen en consumeren?

Anouk, Flora en ik voelden ons reddeloos verloren nadat Lucas in alle vroegte zijn ouderlijk huis verliet om nooit meer terug te keren … en de dagen erna werd de pijn nog erger.

    Op eerste kerstdag 2013 reden we des ochtends naar station Diemen, parkeerden de auto en liepen het stuk langs het spoor naar de plek waar onze jongen had gestaan en zich bij het krieken van de dag voor een sneltrein had geworpen. We legden kransen en bossen bloemen, steunbetuigingen die we van jullie hadden gekregen en Bruno, onze oude hond, begon spontaan te braken. Nu wisten we het zeker: dit was de exakte plek!

 Wat ik me nu vooral herinner is hoe stil het daar was op die eerste kerstdag.

Een ns-trein kwam langzaam aanrijden, minderde nog meer vaart en stopte voor onze neus. Even gebeurde er helemaal niets.

We keken naar de kop van de trein en plotseling werd er een deurtje aan de zijkant van de cockpit geopend en we zagen nu de bestuurder in gehurkte toestand naar ons kijken.

Een raar, magisch moment.

We wisselden een beleefde groet en de man vroeg ons om niet te lang langs het spoor te blijven staan: de treinen liepen door onze actie nu al minuten vertraging op.

  Ik vertelde hem dat onze zoon de week daarvoor, hier, op deze plek, een einde aan zijn leven had gemaakt en wij, de overlevenden, hier bloemen hadden gelegd.

De man stak zijn hand naar ons uit en condoleerde!

Van al die honderden condoleances was deze onverwachte actie er 1 die me diep door mijn ziel sneed, mij echt roerde.

Deze steunbetuiging bleef die hele kerstdag door mijn hoofd gonzen, tilde me eigenlijk voor het eerst op in deze duistere tijden. Dit is misschien een raar verhaal, maar op de plek waar Lucas stond om deze grimmige wereld vaarwel te zeggen, kreeg ik het eerste zetje in de goede richting.

   Steun, kracht: het bestaat! We hebben het in veelvoud van jullie mogen ontvangen. De vele versgebakken taarten die binnen werden gebracht in de Anna Bon en op tafels werden uitgestald: hartverwarmend en haast feestelijk! Lucas was gek op verse taart en op deze manier was onze jongen opeens weer dicht bij.

Al die lieve vriendinnen die in en om de keuken als vanzelfsprekend uitserveerden, afwasten en de boel in goede banen wisten te leiden. En Suze van de Anna Bon, die in alle vroegte de kerkruimte had geboend en zo ingericht dat wij allen, in zeer grote getale op deze plek Lucas konden eren.

De jongens van de oude vechtclub, die via via hoorden dat Lucas niet meer onder ons was en spontaan een herdenking op station Diemen organiseerden! Wij zagen het en werden verlicht en diep geroerd door dit gebaar.

Door jullie aanwezigheid, die maandagmiddag, vlak nadat wij Lucas in het vuur hadden zien verdwijnen, werd het een zeer bijzonder samenzijn.

Er werd geweend en gelachen, gemuciceerd, iedereen kon zijn zoals i wilde zijn door de ongedwongen sfeer die er die uren heerste.

Philip, 1 van de oudste vrienden, stelde zo maar uit de gekraakte bestandjes van Lucas zijn Apple een prachtige film samen en opeens zagen wij onze zoon weer in vol ornaat, flick-flakkend, koprollend en gekke bekken trekkend.

Vanaf het moment dat Lucas overleed werd er voor ons gezorgd, Robert en Ysk kwamen direct, we aten samen in onze keuken.

Al die dagen was ons huis en atelier vol met mensen die ons in de gaten hielden. Rachel kwam met een geweldige pan linzensoep, die we in de Javastraat, om de kist waarin Lucas lag, aten, Zineb, Mussa, Moffadal en Ayoub stonden ook bij die kist en begonnen heel stilletjes te bidden voor onze lieve jongen. We voelden de kracht van hun gebed. Leo Nederstigt die zijn kerkruimte belangeloos ter beschikking stelde voor Lucas en zei:’jullie doen maar wat je wilt, neem de tijd!’

En al die mensen die kwamen, op zoveel hadden wij niet gerekend: de kerk zat opeens weer ouderwets vol!

En nu moeten we verder   …… Lucas had gedacht dat zijn verdwijnen wellicht voor opluchting zou zorgen.

Dat is niet waar, de schok van zijn abrupte dood trilt bij vele mensen nog flink na.

Blijf aan hem denken, laat de herinnering aan Lucas niet vervagen is de wens van

Anouk, Flora en Frits M.

(fmwoudstra@hotmail.com)