Opstanding

Ben ik nu gek aan het worden, ik bedoel: zit het in de familie, deze geestelijke onzorgvuldigheden?

‘Dag paps’.   Het is vroeg in de zeer stille ochtend, hier in ons zomers buiten ‘Epies Sentrum’ ter 3 Monden en in het  sluimerend licht  staat  mijn zoon   voor me.   Wijfelend, lijkt het, net zoals altijd.

Anouk slaapt diep, toch moeten we zachtjes zijn. Ze begint nu pas een beetje aan het idee te wennen dat haar zoon/onze jongen  niet meer onder de levenden is.

Lucas Casimir loopt heen en weer, ik sla hem gade vanuit de echtelijke sponde. Een lichte vorm van ijsberen. De houten vloer kraakt zo af en toe, dus dit lijkt geen geestverschijning. Ijsberen. Dat doet hij altijd als er iets te vertellen, vragen of  bespreken is.

Ik zie dat hij onvast op zijn benen staat, nee: hij sleept met zijn ene been!

Dat komt natuurlijk doordat de sneltrein over zijn linkerbeen is gereden en het toen, nu bijna een half jaar geleden, van zijn romp is gesneden. (Er zijn nachten dat ik druk bezig ben dingen die abrupt fout zijn gegaan in mijn dromen ongedaan te maken, te herstellen. Diverse malen heb ik zo als vader en super-chirurg  het linkerbeen van mijn zoon terug op zijn plek gelijmd of genaaid.

Noem het herstel - dromen.)

Ik denk het, dat het door de trein komt,  maar spreek het niet uit. Mijn zoon is al zo stil, altijd geweest en nu hij me dan eindelijk bezoekt, na zo lang weg te zijn geweest, ben ik bang iets verkeerds te zeggen ….

Daarbij: weet hij eigenlijk wel dat hij toen op de rails is gaan staan en zich heeft laten verpletteren? Nu hij me hier bezoekt lijkt er niets veranderd.

Met zijn bruine ogen kijkt hij me droevig aan en glimlacht verlegen.

Hij is erg mager en heeft een stoppelbaardje.

Ik probeer zijn hand te pakken, maar het lukt niet. ‘Dat moeten we niet meer doen, pap’.

“Hoe gaat het nu met je?’ Het is er uit voor dat ik er erg in heb. Stom zinnetje.

De poezen Ibb en Pablo lopen  heen en weer en beginnen te mekkeren.

Ik kijk naar mijn zoon maar hij ziet me niet.

‘Lucas?’

Het lijkt  of het beeld in blokjes uit elkaar valt, daarna vervaagt hij zoals  een regenboog  door de atmosfeer wordt uitgewist.

Als ik uit bed durf te gaan en in de tuin een plas doe, voel ik zijn aanwezigheid nog steeds.

Zijn dood heeft niets voor hem opgelost, denk ik uren later als ik aan de waterkant met een cappuccino zit te mijmeren.

Hij is nog steeds een dolende ziel, niet in staat om het geluk bij de hoornen te vatten.

Als er een nieuw leven na de abrupte, zelfgekozen dood is, zou het dan niet verdiend en prachtvol wezen om van alle zwaarte verlost te zijn?

Nu lijdt onze zoon nog steeds aan onzekerheden, het niet kunnen beslissen en eenzaamheid.

Ik kies voor het absolute niets na de dood, lijkt mij het beste voor vandaag.

(Staat natuurlijk in schril contrast met de opstanding die tot mij kwam!).

Luttele uren

Op weg naar mijn moeder, besluiten Anouk en ik eerst een kleine tocht in de omgeving te maken.

Het internet heeft haar geleerd dat in de buurt van Oldenzaal de Lutte ligt en dat daar op de Tankenberg een magische plek heerst.

De Lutte en de Poppe: daar fietsten Egon (mijn vadertje zaliger) en mijn moeder als 20ers toen ze net verkering hadden. Mijn moeder is in die omgeving in haar verliefdheid in een boom geklommen en daar hard uitgevallen.  Egon probeerde haar nog op te vangen, zo luidt de vertelling, maar faalde jammerlijk.

Sinds deze gebeurtenis klaagt mijn moeder over pijnen in de rug. Dan heeft ze al heel lang pijn, want ze is nu 87 jaar!

We komen eerst in Gronau terecht, Germanica. Ach, je bent hier zo over de grens, en drinken op een keurig opgepoetste ouderwetsig-moderne marktplaats grote koppen cappucino in de zon. Veel tukkers hier! Het is zaterdag en dan willen ze en masse over de vijandelijke linie trekken voor kaffee mit kuchen en goedkope benzine tanken.

Bij een mooie drogisterij-achtige winkel tik ik zomaar 2 Old Spice-deodorantsticks op de kop. Tabac en Old Spice-after shave: merken uit vervlogen tijden. Goed land:Duitsland!

Don Draper, de hoofdpersonage uit Mad Men zou ze zo kunnen gebruiken.

Midden in het centrum van de Lutte (voor zover de Lutte een centrum heeft) parkeren we de Peugeot 206 nabij een reusachtige kerk.

Anouk steekt daar een kaars aan voor onze jong gestorven zoon en bidt terwijl ik buiten met de hond rond drentel. Als zij uit de kerk komt duik ik er nog snel in en steek zonder te betalen 3 kaarsen aan en plaats ze op de allerhoogste positie van de standaard.

We eten ijs (2 bollen de man/vrouw) bij een Luttense Italiaan en vergeten de tijd.

Er is hier ook nog een heuse Spar-supermarkt!

Het is fijn om mijn vrouw zo ontspannen te zien  en ik denk aan Lucas.

Wat kon hij genieten van goed ijs en warme taart. Soms gingen we wel 2 keer per dag, 1 maal in de ochtend en ook nog ’s avonds laat, bij onze vaste Gelateria te Marzamemi, Sicilia een echt siciliaans ijsje eten. De barman wist al uit zijn hoofd welke smaken onze zoon zou kiezen!

Terwijl we op een terrasje ons ijs eten, kijken we naar een mooi koperen beeld van de hellehond van de Lutte. Hij heeft opvallend grote gespitste oren, een zeer oplettend beestje. Vroeger zwierf hij rond in deze contreien, nabij de boerderijen. Als je te dicht bij hem kwam of hem per abuis aaide kreeg je bijvoorbeeld de builenpest of stierf je heel langzaam en pijnlijk.

Anouk raakt het koper aan, ik til onze hond op en laat hem met zijn rechterpoot over de kop van de hellehond aaien. Namens zijn baasje, want ik ben in zulke gevallen bijzonder bijgelovig. Het standbeeld boezemt me angst in, de dood is hier nooit ver weg.

Voor de Tankenberg moet je de Lutte uitrijden, richting Oldenzaal en afslaan voor de parkeerplaats waar een paar jaar geleden nog een groot hotel stond.

Het is totaal afgefikt. Als je de auto neerzet voel je nog resten hotel.

Warm is het nu. We lopen onder  hoge groene bomen en pakken soms elkaars hand.  Bruno snuffelt overal en sukkelt achter ons aan.

Hier ergens, op het hoogst gelegen punt, moet een kapel zijn. Anouk vertelt van de energiepunten die daaronder samenkomen. Van oudsher is het hier een krachtplaats waar zielen geholpen worden om over te gaan naar de andere wereld en waar de achterblijvers geholpen worden om te leren loslaten ….( Het kan dus zomaar zijn dat we, terwijl wij wandelen, over een magnetisch punt lopen.)

Het is een wijsheid van vroeger, zoals deze streek van legendes en verhalen vol bijgeloof aan elkaar hangt. Geen wonder dat ik zo bijgelovig door het leven ga, mijn wieg stond hier ongeveer 16 kilometer  vandaan!

Als we via een rondomgelegen bospaadje de kapel beklimmen zien we beneden ons 2 racefietsers wegzoeven, verder is het hier stil en verlaten.

Binnen in de kapel kun je door de open gaten  ver over de landerijen kijken. Boerderijen, de grenslijn en daarachter Duitsland. Er hangt door de warmte een waas over het landschap, alsof het gestold is.

Hier blijft alles het zelfde, is er geen tijd. Anouk doet een stil gebed ergens in een hoek en vraagt de almachtige God om goed voor Lucas te zorgen. Althans, zo denk ik.

Welk een droevenis: 2 ouders, vijftigers, op zoek naar een bestaan met een overleden zoon.