Uitstrooiing rond 

opkomende zon

Om 6 uur gaat het wekkersignaal van Flora’s telefoontje af.

Het is nog stil in het grote huis, Roger en Marlyse slapen nog, zelfs de katten Murph en Peter Quattro  slaan niet aan.

Vanuit ons bed zie ik Anouk die de mintgroene koker met 2 kilogram as van Lucas voorzichtig ontdoet van kruis, ketting en fotootje en haar medeneemt naar beneden. Alle dagen en nachten hier was mijn zoon naast me staande in deze vorm.

Het is zover: over een uur zal Lucas op de berg nabij de olijfboom worden uitgestrooid.

Snel schiet ik wat kleren aan en loop voorzichtig de trap af. Het is nog donker rond dit tijdstip. In de woonkamer en keuken branden witte kaarsen in ouderwetse kandelaren, geflankeerd door een pasfoto van onze zoon.

Mijn fotografie van hem zet ik op de keukentafel, vlakbij de 2^e kaars. Een botervloot dient als standaard.

Het is erg mooi met dit flakkerende licht, plechtig haast, voel me zowel vader als klein kind die verdwaald is in een rare droom.

Snel naar buiten nu waar het licht aan het worden is. De maan is een sikkeltje en de voorzichtig opkomende zon verspreidt een oranje gloed over de bergen.

Je ziet het licht nu haast per seconde veranderen op deze koude ochtend.

Daar op de plek achter het werkatelier van Roger staan Flora en Anouk hand in hand naar de zon te kijken. De hond zit op een kleed bij hen. Ik zie ze op de rug terwijl ik naar hen toeloop. Melancholie ten top, het afscheid lijkt al begonnen. 

Hier hebben we dus dagen op gewacht, op dit moment van verstrooiing.

De elementen lijken ons gunstig gezind. De mooie wolk die voor de zon hangt is nu verdwenen en Marlyse en Roger komen ook aangehobbeld, M. in dikke jas met shawl.

De moeder van Lucas neemt het woord, aarzelend en met verstikte stem. 

Woorden over loslaten en verder leven zonder Lucas.  Daar zweven de eerste handen as door de lucht, op de plek waar de zon opkomt. Terug naar het licht.

Met Flora speel en zing ik “Mother Nature Son” van de White album en strooi een aslaag om een mooie olijfboom heen. Ik voel de aanwezigheid van onze zoon even, hij lijkt opeens dichtbij.

Vooral Rogers manier van uitstrooien wekt bewondering bij me: Hij strooit behendig de as in zijn hand uit de koker en gooit het zo in de lucht dat het lijkt alsof de aswolken op de termiek van de wind wegvliegen.

Een kleine hoeveelheid Lucas, heel mooi verpakt in een door Anouk genaaide lederen buidel, houden we apart.

Die verstoppen we later op de dag in de lange witte bank bij de televisie in de living.  “Daar lag Lucas graag uitgestrekt te ontspannen en plannen te maken” zegt Marlyse.

Een uurtje na de plechtigheid loop ik naar de uitstrooiplek, ga op de grond liggen en val in slaap.

Hier laten wij onze jongen achter, 1 met de bergen, wind en zon.

Dit is het, was het. Moet het zijn.  Het grote afscheid.

Lucas teruggegeven aan de mooie rode aarde.