Over wind en water

In dit mooie oude huis, hoog en geïsoleerd op de bergtop gelegen, staat altijd water op. Kokend, op weg naar kokend, koud of lauw water: de blauwe ketel stoomt en dampt. Tante Marlyse houdt niet van fluitende ketels, de fluitjes zijn deskundig verwijderd of staan omhoog, maar wel van water dat op een zacht pitje staat te stomen.

Nooit uitzetten hoor, niet zomaar doen, want daar houdt ze niet van!

Het is een lieve, stoere tante, eentje van weinig woorden en duidelijke visies.

Onbedoeld grappig is ze ook heel vaak. Heel solidair met ons gewonde gezinnetje, zomaar van 4 naar 3 personen geamputeerd …..

Voor iedereen is hier plaats en als je haar losse regeltjes accepteert, de wetten van dit huis niet met grote voeten schendt dan heb je hier, midden in de natuur de beschikking over een magische plek waar je rustig tot jezelve kan komen.

Hoe laat is het, wat is de dag vandaag?  Vragen die aan het vervagen zijn.

Dagen vol maartse zon die worden afgesloten door plots invallende duisternis en een heldere hemel met vele sterren aan het firmament.

De wind waait nu onvoorspelbaar om het huis, als je buiten staat kun je haar van ver aan horen suizen.

Ik denk heel kinderlijk romantisch dat het Lucas is, die mij met zijn machtige adem hoop en liefde toeblaast. Mijn zoon is niet meer te zien, wel te voelen.

Stromend en stomend water van tante Marlyse, wervelende winden van Lucas.

Het is een goede plek hier.

Op een stoel bij de grote ronde steen, die kan functioneren als basis om geplukte amandelen stuk te slaan zit ik regelmatig en stem de gitaar van dochter Flora.

Ik pak een faciolet die mooi natrilt en kijk  naar de contouren van de bergen.

Van bordkarton lijken de uitgeknipte boompjes terwijl de laatste straal zon over de kim schijnt.

27 Maart nadert nu snel, nog 3 dagen en het is zover.

Lucas zijn resten staan aan mijn zijde van de echtelijke sponde, hoog opgetast in een mintgroene koker met een kruisje behangen en een pasfoto van hem er tegen aan leunend.

Ik speel een snelle versie van ‘Mystery Train’ van Elvis Presley op de gitaar, probeer het rockabilly te laten klinken.

Voor het eerst zonder nare bijgedachten en associaties over aansnellende treinen…

Elvis has left the building is een gevleugelde zin uit de muziekhistorie die werd gebezigd als de show over was en het applaus door bleef gaan.

Lucas too.