Overdenking in Ultramarijn

De dagen na de uitstrooiing lopen en leven we een beetje onwennig en verdrietig rond.  Het is gebeurd, Flora op de bus richting Hollandia gezet en Anouk en ik blijven over, hier hoog in de bergen bij Marlyse en Roger.

Ik voel me opeens, samen met haar, een bejaard stelletje.

Ze is de hele zaterdag erg aangeslagen nadat we onze dochter weg hebben gebracht: opeens hebben we nulkinderen! We rijden de  kronkelweg buiten Benissa naar beneden en komen bij ons favoriete strandje, waar de zee woest tekeer gaat. Een paar verdwaalde honden met baas lopen er rond, het seizoen is nog verre van geopend.

Het nieuwe doelloze leven kan nu echt haar aanvang nemen, te oud om nog iets nieuws te beginnen en te jong om de lier aan de wilgen te hangen.

Weer thuis loop ik  naar de boom waaronder ik mijn zoon heb uitgestrooid en besluit met stenen en ultramarijnblauwe tegeltjes de plek te markeren. 

Als ik zo bezig ben, zie ik dat de as nog steeds zichtbaar op de grond ligt. 

Pluk wat grote takken geurende rozemarijn met veel lila bloemetjes er in en leg ze bij de olijfboom. Een kleine pasfoto van Lucas zet ik behendig met een paar steentjes klem en opeens begint dit grafmonument te leven!

Door de werkzaamheden zo laag bij de grond zit ik al op mijn knietjes, zodat de echte knieling een kleine moeite is. Als ik gelovig was zou ik nu een psalm kunnen prevelen.

Daar zit ik, geknield voor het graf van mijn zoon, hoog in de bergen op een ruig stuk land waar  3 olijfbomen de wacht houden, dag en nacht.

Zij moeten over Lucas zijn resten waken, zeker nu wij binnenkort het huis hier weer verlaten om terug te gaan naar ons oude leven.

Ik zie  tegen deze scheiding op. Wil hier niet weg, altijd bij mijn jongen blijven.

Een handjevol herinneringen is het enige wat ons rest. Ashes to ashes, dust to dust.

De tijd zal de levende beelden wegvagen. Dood, altijd blijft hij dood.

Binnen enkele maanden zal ik waarschijnlijk in mijn geheugen naar de klank van zijn stem moeten zoeken  ….