Terug vanaf de grote berg met de rode aarde! Door Anouk met de Ford thunderbird uit America naar het busstation Benidorm gebracht, om vandaar met de bus naar airporto Alicante te gaan, in te checken en naar huis te vliegen, precies in de verkeerde volgorde, als je heenreis in ogenschouw neemt.
Thuis, hoe zal het bevallen, ik bedoel: wat is onze plek op aarde nog, is Amsterdam nog wel ons huisadres? Als je zo lang weg bent geweest voelt iedere plek vreemd.
Anouk blijft nog een weekje in Marnes. Zij is in goede handen bij haar tante Marlyse.
Ze heeft de vioolstudie weer opgepakt, ik zag haar violeren achter de grote stenen boerderij, een blad vol muzieknoten behendig aan de waslijn met knijpers bevestigd!
Ook vlak bij de boom waar Lucas ligt wordt er geoefend. Als hij dat maar goed vindt met zijn o zo gevoelige oortjes!
Raar idee, dat oren, buizen van eustagius, ogen, neus van Lucas niet meer bestaan door de klap van de aanstormende trein op 17 december 2013.
Hoe langer het geleden is, des te vreemder het wordt. Soms denk ik dat het niet is gebeurd en de voordeur van de C de Wetstraat opeens des avonds laat open zwaait, karakteristiek 2 maal de voeten worden geveegd en weifelend 'Hallo?!' wordt geroepen.
Enkel de katten Ibb en Pablo zijn present als ik binnenkom .... wel hevig mauwend en elastisch over elkaar buitelend van baldadigheid.
Ik ontsteek snel enkele lichten en zet een verse pot thee.
De globetrotter loopt naar de kamer van zijn afwezige zoon en kijkt naar het opgemaakte, onbeslapen bed.
Dit is voorlopig ons huis, ik voel het nu duidelijk. Hier woonde Lucas de laatste weken van zijn leven weer. Zijn basis en ook de onze, voorlopig.
Anouk en zoon Lucas Casimir, foto door Lude Kraak genomen rond 1991
Lieve Frits en Anouk,
BeantwoordenVerwijderenAl enige tijd volgen wij jullie notities vanaf de berg in Spanje en ook die daarvoor. Iedere keer twijfel ik om te reageren. Wat moet je zeggen? Woorden schieten tekort, luidt het cliché. Ook in onze gedachten is Lucas nog steeds aanwezig en afwezig tegelijk. Met ogen, neus en mond, klaar om gezien te worden en te spreken.
Gisteren klinkt toevallig het nummer "Old Man" van Neil Young in mijn oren en ik moet onmiddellijk weer denken aan de afscheidsdienst in het kerkje in Amsterdam. Wat een toepasselijke tekst. Lucas leek op zijn 24e tegelijk de oude man die alles al gezien heeft en genoeg heeft meegemaakt om er een einde aan te maken, als de jonge man met behoefte aan liefde die hij nergens kan vinden. In ieder geval zo kwam het hem voor, want hij kreeg natuurlijk veel liefde. Van zijn vrienden, van zijn ouders. Dat bleek wel in dat kerkje bij het afscheid.
Nu ben jij Frits weer terug in Amsterdam en Anouk is nog in Spanje. Ik hoop dat ondanks alles jullie liefde voor elkaar jullie er door heen zal slepen, de liefde voor elkaar sterker zal worden, ook al zijn jullie nu kortstondig gescheiden van elkaar en ondanks het verlies en het verdriet om de verdwijning van Lucas. De onzichtbare man die nog steeds in gedachten om ons heen loopt. Die zelf onzichtbaar wilde worden, zo leek het mij soms.
Gerda fietst nu ergens door Rotterdam buiten in de zon maar ook namens haar wens ik jullie heel veel sterkte en liefs,
Fedde