Lieve lezer,

Bij een nieuwgeboren kind tel je in dagen, weken, maanden.
Dat een mens bij een nieuwgestorven kind diezelfde weg gaat ervaar ik nu.
17 weken is het vandaag geleden, bijna 4 maanden, dat mijn eerste kind koos om te sterven.
Zoals ze van een baby zeggen, dat dat handjevol mens een huis vol werk geeft, zo blijkt nu, dat je aan een pas gestorven kind, ook een hoofd en hart vol werk hebt.
Rouwtaken, zei een vriendin vandaag.

Ik had er weer een bedacht, al voelt het meer, of die taak zichzelf aandient.
Toen ik op eerste kerstdag met Luc's vader, vriend Tim, oom Herman en handen vol rouwkransen langs het spoor liep, kwam de wens in mij op, dat er op die droeve plek bloemen zouden bloeien.
Is de bloem niet bij uitstek symbool van vergankelijke kortstondige schoonheid?

 

Vandaag was het zover.
In het weekend, op Palmzondag, had ik, met hulp en advies van vriendinnen, zaadbommen gemaakt van klei en aarde en bloemzaad.
Bij uitstek geschikt om te gooien op plekken, waar je niet zo maar kunt komen om je zaden in de grond te stoppen.
En al was het flink koud op deze dinsdagochtend 15 april, het is lente, april en dus zaaitijd.

Om half 7 hadden Jacquelien en ik afgesproken, en om kwart voor 7 stond ik bij hetzelfde pinapparaat  waar ook Lucas rond die tijd, 17 weken eerder, zijn laatste transactie deed.
Waar had hij zijn geld kunnen uitgeven? zo voor dag en dauw?
Om die vraag te kunnen beantwoorden, hadden we gekozen om zo vroeg onze zaai-actie te plannen.
En zo konden we ontdekken, net als hij wellicht, dat er al om 7 uur een bakker vers brood verkocht, en dat vanaf 8 uur de Albert Heijn XL haar deuren ontsloot.
Met dit verschil, dat wij een stralende zonsopgang op dit uur cadeau kregen, terwijl Lucas in midwinterse duisternis liep en in miezelregen.


Ook aan het spoor was de situatie gewijzigd.
Er werd gewerkt langs het spoor, met hekken was het halve perron en ook het naastgelegen parkje afgezet, en de graafmachines stonden al weer klaar om in actie te komen.

Dankzij die werkzaamheden, was het traject langs het spoor te belopen, helemaal tot aan het viaduct, waar voorbij Lucas zich achter bosjes had verscholen tot het juiste moment.
Het spoortraject wordt immers bewaakt met camera's. 
Verboden voor onbevoegden was ook het werkterrein, maar gelukkig werden wij door de uitvoerder ter plekke bevoegd verklaard.


Toen was het een kwestie van er heen lopen, de zaadbommen uit hun bewaardoos halen en vanaf het eerste bosje (zou hij toen hier...) ze zo ver mogelijk wegwerpen langs de berm van het spoor.
Zullen er bloemen bloeien?

Anouk