"Machado" - Frits Marnix Woudstra, 2013

In het zeer puike boek 'Postume herinneringen van Bras Cubas' door Machado de Assis
begin vorige eeuw geschreven, is de hoofdpersoon een overledene.
De man heet Bras Cubas en hij overziet met een glimlach vanuit zijn graf zijn leven en liefdes
in ongeveer 51 korte tot ultra korte hoofdstukken. In het boek heb je dus met een soort opstanding te maken, je vergeet haast dat BB dood is, zo levend is hij na zijn heengaan geworden!

Ik vind het een heel speels en vermakelijk boek, kocht het vorig jaar opnieuw in de uitmuntende
vertaling van de ook al dode August Willemsen. Hij was gespecialiseerd in de Braziliaanse literatuur en voelde als geen ander de klankkleur  aan en kon zodoende zo goed vertalen!
Machado de Assis is een uniek schrijver, ik zou zo gauw niet weten met wie ik hem zou kunnen vergelijken, zijn rare, grappige en relativerende stijl doet wellicht aan die van Italo Svevo denken.

Over je graf regeren, je leven vanuit die plek bezien en dan ook al die wenende, het spoor bijster zijnde mensen observeren.
Ik moet er toch bij tijd en wijle aan denken. Zou Lucas (zijn ziel) ons zien,  ons verdriet voelen?
Dat zou toch weer een belasting voor hem zijn. We moeten oefenen in loslaten, zijn keuze proberen te respecteren.
Laat Bras Cubas maar vanaf zijn laatste rustplaats zijn magere nekje uitrekken om te aanschouwen wie er wel en vooral niet op zijn begrafenis aanwezig zijn!