Leven na Lucas

FRITS MARNIX WOUDSTRA: NIEUWE PEINTURES!

Op eerste kerstdag 2013 gingen we met een heel klein gezelschap terug naar de plek waar Lucas zich van het leven beroofde. Ik schreef daarover in een soortement bedankbrief voor alle mensen die de herdenking in de Anna Bon te Amsterdam-Oost bijwoonden.

Het was een volslagen maf iets om daar -illegaal- langs het spoor te lopen, gewapend met vele bloemstukken en de plek te traceren. Ik denk nu dat we nog behoorlijk verdoofd van de enorme dreun waren, die het lot ons had toebedeeld.

Ik herinner me vooral de stilte, het zachtjes waaien van de wind en de voorbij rijdende treinen.

Ook gingen Anouk en ik onafhankelijk van elkaar restjes Lucas op de rails zoeken, tevergeefs gelukkig!

Ik verbeeld mij nu dat deze actie, confrontatie met de plek, mij de moed heeft gegeven om weer te gaan schilderen.

De weken daarna fietste ik dagelijks naar mijn atelier om blindelings doeken te spannen,en oude werken over te schilderen met de witkwast. Wat heb ik toch een hoop schilderijen gefabriceerd die heden ten dage gewoon volstrekt waardeloos zijn!

Soms zie je de dingen heel zuiver, wat goed en fout is.

Wat mij helder voor de geest bleef zweven was het moment van afscheid nemen door Lucas, zijn vaarwel van deze grimmige prachtige wereld.

De vele schilderijen die ik de afgelopen weken heb gemaakt komen in de basis steeds weer terug op dat grote vaarwel.

Ik zocht naar een minder realistische vorm, dus niet een aanstormende trein die Lucas vermorzelt, maar bijvoorbeeld een jongeman die mee wordt gevoerd/gezogen door plantachtige dingen, lianen, zeewierdraden, daarin verstrikt geraakt, richting andere wereld.

De jongen naast de raket 'Lucas 24' die met opgeheven hand groet en nog 1 maal 'Dag pap' zegt dekt ook heel goed de lading van mijn gevoel van het afscheid.

Ik werkte er met opluchting en verdriet aan en koos uiteindelijk om het schilderij als een grote striptekening met zwarte lijntjes te kaderen.

Ja, sommige peintures zijn een soort stripschilderingen geworden.

Ik moest de hele boel helder proberen te krijgen, het waarom van zijn daad doorgronden, daarom zijn de meeste werken zo basaal en helder, haast ontdaan van emotie, maar daardoor ook aangrijpend.

Zo werken de schilderijen van Roy Lichtenstein ook op mij. Simpel, ontdaan van iedere franje.

Frits Marnix Woudstra