woensdag 12 november 2014

Pianoman

*

         Hier, op deze regenachtige zomerdag in Epies Sentrum is er opeens veel minder te doen. Je bewegingsvrijheid beperkt zich tot in het huisje. Als je naar buiten gaat, de tuin inloopt, word je direct getracteerd op nattigheid. De grasmat is zelfs zompig. Ideaal weer om mijn favoriete hobby te beoefenen: me vervelen.

      De regen druilt niet meer: ze valt bij bakken uit de hemel. Goed voor de watertonnen die eindelijk weer volstromen. Het geluid van regen en een eenzaam fluitend vogeltje. Verder is er niet veel. Natuurlijk denk ik aan mijn zoon, die in fotovorm naast mij staat (hier op het eikenhouten tafeltje, georven van Egon, mijn vader), fier glimlachend, in een zilveren lijstje dat tante Marlyse mee uit Spanje nam. In reliejef op de linkerzijde van de lijst een gebold teddybeertje en een veiligheidsspeld waar babyschoentjes aan hangen. Hoe weinig toepasselijk voor onze ruw overleden zoon, deze suggestie van pril geluk.

      Hoog in de Spaanse bergen staat nog zo een zelfde lijstje met foto van Lucas, buiten bij de olijfboom waar ik zijn stoffelijke resten omheen heb gestrooid.
Dag en nacht houdt mijn zoon daar de wacht, of is het de boom die dat doet?
Je bedenkt maar wat in noodgevallen, vandaar deze verstrooiing der as.

        Zojuist speelde ik een oude grammofoonplaat van Allen Toussaint (als bestand op mijn laptop), allemaal mooie melancholische liedjes waar inde piano meestal een hoofdrol heeft.Het zijn rustige nummers die bijv. From a whisper to a scream heten en Toussaint plaatst heel mooi en effectief zijn soulvolle, hoekige, maar ook fluweelzachte riffs.

         Ik liet Lucas eens deze liedjes horen en was ietwat bevreesd dat hij ze te sloom en ouderwets zoude vinden, maar hij luisterde stilletjes en was onder de indruk van het pianospel. ‘Zo wil ik ook leren spelen, pap!’
Ik leg hem uit dat Allen Toussaint uit het diepe zuiden van de VS komt, geen noten kan lezen en puur op gevoel speelt. Dat is niet te leren.

     Ik kan er nu nauwelijks naar luisteren, want deze piano-aanslagen zijn gevuld
met zwaarte, melancholie en dingen die wegdrijven en nooit meer terugkomen. Wellicht klinkt het drakerig, maar zo voelt het voor me.

        Lucas was een piano-man. Hij speelde behoorlijk goed en had een stevige leergierigheid/gretigheid.                                                                                                                         Hij wilde de noten kraken, onder de knie krijgen. Speelde, oefende net zo lang op een ragtime melodie totdat het ritme achteloos en losjes begon te klinken en swingen.
Soms lukte dat niet, dan werd het een houterige  interpretatie.

        Ik was daar vaak getuige van (van zijn pianospel!), want hij speelde in de woonkamer van zijn ouderlijk huis.
Er waren soms composities  waarvan ik dacht dat het klassieke stukken waren.
( Een onbekende compositie van Beethoven!?)
Bleken het achtergrondstukken van een  Japanse game te zijn, die hij op de computer speelde.
Nu hij dood is, zitten sommige melodieën wel in mijn hoofd, maar weet ik geen titels, waar ze vandaan komen. Frustrerend, want onvindbaar.

   ‘Hee, dat klinkt goed Luc, lekker losjes speel je dat!’
Lucas stopt even en kijkt op van de toetsen. 
‘Echt?’ ‘Dank je, pap!’.

Had ik het maar vaker gezegd. .

1 opmerking:

  1. Ontroerd heb ik je blogstukjes gelezen over Lucas. Het is nu een jaar geleden dat het gebeurde. Ik vind het moedig dat je er zo open over schrijft. Wat me opviel is dat je niet gelooft, maar toch hoopt dat de geest van Lukas nog ergens is. Het moet zo moeilijk zijn om je kind te moeten missen. Ik wens je heel veel sterkte toe, samen met je vrouw en dochter.

    PS, het bevreemde me dat er geen reacties op je blog zijn gekomen. Ik aarzelde om het wel te doen. Maar ik hoop dat jullie veel steun van familie en vrienden hebben.
    Ik vond dit blog via een artikel in een krant, o.i.d.

    BeantwoordenVerwijderen