Luttele uren

Op weg naar mijn moeder, besluiten Anouk en ik eerst een kleine tocht in de omgeving te maken.

Het internet heeft haar geleerd dat in de buurt van Oldenzaal de Lutte ligt en dat daar op de Tankenberg een magische plek heerst.

De Lutte en de Poppe: daar fietsten Egon (mijn vadertje zaliger) en mijn moeder als 20ers toen ze net verkering hadden. Mijn moeder is in die omgeving in haar verliefdheid in een boom geklommen en daar hard uitgevallen.  Egon probeerde haar nog op te vangen, zo luidt de vertelling, maar faalde jammerlijk.

Sinds deze gebeurtenis klaagt mijn moeder over pijnen in de rug. Dan heeft ze al heel lang pijn, want ze is nu 87 jaar!

We komen eerst in Gronau terecht, Germanica. Ach, je bent hier zo over de grens, en drinken op een keurig opgepoetste ouderwetsig-moderne marktplaats grote koppen cappucino in de zon. Veel tukkers hier! Het is zaterdag en dan willen ze en masse over de vijandelijke linie trekken voor kaffee mit kuchen en goedkope benzine tanken.

Bij een mooie drogisterij-achtige winkel tik ik zomaar 2 Old Spice-deodorantsticks op de kop. Tabac en Old Spice-after shave: merken uit vervlogen tijden. Goed land:Duitsland!

Don Draper, de hoofdpersonage uit Mad Men zou ze zo kunnen gebruiken.

Midden in het centrum van de Lutte (voor zover de Lutte een centrum heeft) parkeren we de Peugeot 206 nabij een reusachtige kerk.

Anouk steekt daar een kaars aan voor onze jong gestorven zoon en bidt terwijl ik buiten met de hond rond drentel. Als zij uit de kerk komt duik ik er nog snel in en steek zonder te betalen 3 kaarsen aan en plaats ze op de allerhoogste positie van de standaard.

We eten ijs (2 bollen de man/vrouw) bij een Luttense Italiaan en vergeten de tijd.

Er is hier ook nog een heuse Spar-supermarkt!

Het is fijn om mijn vrouw zo ontspannen te zien  en ik denk aan Lucas.

Wat kon hij genieten van goed ijs en warme taart. Soms gingen we wel 2 keer per dag, 1 maal in de ochtend en ook nog ’s avonds laat, bij onze vaste Gelateria te Marzamemi, Sicilia een echt siciliaans ijsje eten. De barman wist al uit zijn hoofd welke smaken onze zoon zou kiezen!

Terwijl we op een terrasje ons ijs eten, kijken we naar een mooi koperen beeld van de hellehond van de Lutte. Hij heeft opvallend grote gespitste oren, een zeer oplettend beestje. Vroeger zwierf hij rond in deze contreien, nabij de boerderijen. Als je te dicht bij hem kwam of hem per abuis aaide kreeg je bijvoorbeeld de builenpest of stierf je heel langzaam en pijnlijk.

Anouk raakt het koper aan, ik til onze hond op en laat hem met zijn rechterpoot over de kop van de hellehond aaien. Namens zijn baasje, want ik ben in zulke gevallen bijzonder bijgelovig. Het standbeeld boezemt me angst in, de dood is hier nooit ver weg.

Voor de Tankenberg moet je de Lutte uitrijden, richting Oldenzaal en afslaan voor de parkeerplaats waar een paar jaar geleden nog een groot hotel stond.

Het is totaal afgefikt. Als je de auto neerzet voel je nog resten hotel.

Warm is het nu. We lopen onder  hoge groene bomen en pakken soms elkaars hand.  Bruno snuffelt overal en sukkelt achter ons aan.

Hier ergens, op het hoogst gelegen punt, moet een kapel zijn. Anouk vertelt van de energiepunten die daaronder samenkomen. Van oudsher is het hier een krachtplaats waar zielen geholpen worden om over te gaan naar de andere wereld en waar de achterblijvers geholpen worden om te leren loslaten ….( Het kan dus zomaar zijn dat we, terwijl wij wandelen, over een magnetisch punt lopen.)

Het is een wijsheid van vroeger, zoals deze streek van legendes en verhalen vol bijgeloof aan elkaar hangt. Geen wonder dat ik zo bijgelovig door het leven ga, mijn wieg stond hier ongeveer 16 kilometer  vandaan!

Als we via een rondomgelegen bospaadje de kapel beklimmen zien we beneden ons 2 racefietsers wegzoeven, verder is het hier stil en verlaten.

Binnen in de kapel kun je door de open gaten  ver over de landerijen kijken. Boerderijen, de grenslijn en daarachter Duitsland. Er hangt door de warmte een waas over het landschap, alsof het gestold is.

Hier blijft alles het zelfde, is er geen tijd. Anouk doet een stil gebed ergens in een hoek en vraagt de almachtige God om goed voor Lucas te zorgen. Althans, zo denk ik.

Welk een droevenis: 2 ouders, vijftigers, op zoek naar een bestaan met een overleden zoon.