Zwitserse mijmeringen

Zondag 5 juli
Even een paar weken met Anouk, Fleur en Bruno (le chien) naar Salvan, Suisse 1100 meter hoogte, genietend van een Mary Long cigarette, na harde arbeid in de brandende zon:het opstarten van de swimming pool. Het boek 'Lucas Casimir' geheel af, door Piet Schreuders magnifique gevormd en bij de Bij-Thomas Rapido ingeleverd.
Zojuist de laatste drukproef nog bekeken:alles in orde!
L.C. verschijnt landelijk rond 10 September 2015.

Woensdag 8 juli
Kleine week weg uit Hollandia, terecht gekomen op 1100 meter hoogte, uitkijkend op de eeuwige Zwitserse bergen. Zelfs als we zwemmen in de onlangs opgestarte pool blijft dit ons decor. Vroeger het ultieme Zwitserleven-gevoel, maar nu onze zoon Lucas Casimir niet meer onder ons is, stemmen diezelfde bergen weemoedig.
Eergisternacht zaten Anouk, Fleur en ik op het balcon, zwoele zomeravond, en zagen een knoeperd van een vallende ster naar beneden kukelen.
Opeens voelde ik Lucas : Hij is er weer al is hij er niet meer.

Vrijdag 10 juli
Vanmorgen naar boven gewandeld, de houten leuning aan een kleine inspectie onderdingest (sorry, het is hier nogal warm in de bergen!), onderworpen, bedoel ik en met de oude hond, die op omvallen staat, naar het chalet van Beatrice gelopen (Is er niet, want met Anouk klauterend naar Lac Salanfe, 1000 meter hoger.)
In dit mooie huis logeerden we als compleet gezin 2 of 3 keer tijdens het wintersportgebeuren. Anouk, Flocco, Lucas en Flora.
Door de vensters zie ik de Sony flatscreen staan, die toen, een jaar of 7 geleden, een enorme indruk op me maakte: wat een luxe!
Hierop keken we de dvd a Honest (of Simple) Man van de Coen-broeders.De scene dat de sukkelige hoofdpersoon, die zich de hele film door laat piepelen door iedereen met een krakkemikkige antenne op zijn dak staat en het ding goed probeert te richten, schiet mij als eerste te binnen. Je hoort, heel suggestief, allerlei radio-achtige geluiden, korte golf, gepiep en een brom, flarden van stemmen. Die man probeert de juiste frequentie te pakken te krijgen, net als Lucas dat koortsachtig in zijn korte leven probeerde. Toen hij dat niet voor elkaar kreeg, voelde hij zich een mens zonder nut, mislukt. Vreemd dat juist die scene me aan mijn zoon doet denken, sukkelig was hij allerminst. Eerder slim, briljant, muzikaal en altijd de lat te hoog leggend. Nog 1 maal blik ik door het venster en groet de inmiddels oude Sony-tv.

Zaterdag 11 juli
In de vroege ochtendschemering maken we een wandeling (Vasalis?) door het iets hoger gelegen bos: Anouk, Flocco en Bruno, onze 15 jaar oude hond, die vandaag een opleving heeft. Als een tevreden zwitsers sofzuigertje snuffelt hij over de ruige bemoste bergpaden. Zo af en toe gaat ie een beetje verdwaald in een stromend beekje staan:verkoeling van zijn 4 poten.
Opeens is er rust en balance over ons komen hangen, neergedaald misschien. Het echtpaar met 1 levend en 1 dood kind loopt hand in hand en spreekt af en toe een woord (geen onvertogen, hoor!)
In de tussenliggende stilte hoor ik opeens een zacht, maar ook stevig gezoem.
Boven onze hoofden, vele meters hoger, zijn insecten druk aan de arbeid!
Als je je op het geluid focust lijkt het vervaarlijk aan te zwellen.
Een bevroren hert met jong staart in de verte en een dozijn vlinders met grote donkere vlekken vliegt en buitelt door ons bos. Tekenen des doods zijn het voor mij.
Toen Brian Jones onverwacht in 1969 of 70 overleed, stamelde de voorzanger in Hyde park een erg mooi poweem van Shelly en opende daarna een grote papieren zak vol vlinders. De band had een tijdje stilgelegen en had slechts 1 keer met de nieuwe gitarist Mick Taylor in de oefenruimte van the Beatles gerepeteerd en begon nu te spelen, hun eerste offisjele optreden zonder Brian Jones. Met horten en stoten ging het, schurend klonk het ook: nog nooit had ik de Stones zo intens horen spelen ...
Duizenden vlinders cirkelden om de boys heen, alvorens het ruime sop te kiezen.

Maandag 13 juli
Als je hier vroeg wakker wordt, voel je direct dat je afgesneden bent van het echte leven. Nauwelijks geluiden op 1100 meter hoogte. Alsof je oren niet meer functioneren. Vannacht werden we heel even wakker van een pittig getrippel 1 etage hoger van ons chalet. Zou hij er weer zijn, die goede oude marter? Je kunt die zin nauwelijks afdenken, zo bedwelmend heerst Morpheus hier.
Zelfs de kwestie Lucas wordt hier in een ander berglicht geplaatst.
Het lijkt alsof alles nog niet gebeurd is, omdat hier simpelweg de tijd stilstaat, voorzover hier tijd is.
Pas als ik mijn baantjes trek in het zwembad met uitzicht op de rocky mountains, denk ik in een flitsje een lange jongen met karakterestiek rood-groen geblokte zwembroek op de rand te zien balanceren, klaar voor een bommetje!
Zinsbegoochelingen op grote hoogte, de schrijver van deze notitie ademt de zware, licht verdovende berglucht in, alleen op de wereld.
Zelfs Hans Castorp uit der Zauberberg blijkt een papieren herinnering.

Dinsdag 14 juli
Boem! 
Paukenslag!
Een enorme explosie knalt door het dal onder ons, kaatst tegen het bergmassief en jo joot nog een tijdje heen en weer op zoek naar een uitgang.
Anouk en ik hangen op en over het balcon met een zojuist uitgeserveerde versgemalen cappuccino. Hier wordt wel eventjes een punt gemaakt door moeder natuur! Op de plek beneden in het dal dwarrelt nu een enorme stofwolk omhoog, materialisatie van het voorafgaande, of is het slechts een korte samenvatting?
Precies op die plek deed Lucas, onze zoon die in de hemelen zijt, in 2011 zijn gymnastische trick-oefeningen. Salto's en flick-flacks, te zien op de 2 mini-speelfilms die hij samenstelde uit 10-tallen fragmenten, gemaakt met zijn kleine Sony camera, die hij op de alpenweidegrond installeerde. 'Day 1 to 3, Swiss mini sample" heet er 1, na even zoeken op levennalucas.blogspot.nl zo op te snorren. Het zijn kundig gesneden filmpjes die slechts 53 seconden duren en hebben een vitale uitwerking op de overgebleven vader. Alsof alles nog niet gebeurd is. Daar buitelt een van levenslust uit elkaar spattende zoon, gespierd en vitaal, over de eeuwig groene weide, gelegen vlak onder het chalet van zijn oma en opa. Daar waar ie zo graag kwam. Dagen bracht hij daar door, swoegend op de perfecte beweging.
7.44 uur in de stralende ochtend: we kleden ons zo aan en lopen naar beneden, naar de plek des heils met een potje as in onze rugzak, ter verstrooiing, een overgebleven gedeelte van onze zoon, onze enige zoon, kind van Anouk en Flocco, broer van Flora Valeska en geven hem terug aan de plek waar hij bij leven veel plezier beleefde.
Amen.

Woensdag 15 juli
Ben hier op 1100 meter hoogte in het voormalig kantoortje van mijn vader achter de laptop aan de arbeid. Uitzicht op een groene, schuine helling en via het andere venster het Zwitsers bergmassief. Overal sappig groen en stromend water dat in een ouderwetse badkuip wordt opgevangen en er ook zo weer uitloopt richting natuur. Op de uit Canadees hout gesneden gitaar van Norbert, klein accoustisch model met een prachtige klank oefen ik het liedje "Ship in A bottle" van Beck. Het is zo mooi dat ik me moet concentreren op de accoorden, allen in mineur. Het klinkt stroperig, alsof Beck met zijn stem en andere instrumenten een vertrager gebruikt. Psychedelica van de bovenste plank en als ik het zelf accoustisch speel, zonder voorbeeld klinkt het kaal en nergens naar! Ik weet niet eens op welk album dit liedje thuishoort, alleen dat het een grote favoriet van onze zoon Lucas Casimir was. het past precies bij hem qua eenzaamheid en diepe melancholica. (Google leert me dat "Ship in a Bottle'' op het album "Sea change' had moeten komen, maar het net niet haalde!). Had het met Fedde Spoel samen willen spelen op het 'feestje'bij de Bezige Bij, ergens in September, als het boek Lucas Casimir verschijnt, maar denk er toch van af te zien. Beck zelf is de enige die het goed zou kunnen doen klinken!

Donderdag 16 juli
Wat ben je aan het doen? vraagt FB mij.
Goede, basale vraag. Was draaien en hangen (het is vandaag zo warm in de bergen dat binnen een half uur dezelfde hangwas droog is!) We wassen hier met het merk Coral, erfenis van mijn moeder, die hier vroeger woonde. De frisse, opgeruimde geur doet mij aan haar en Zwitserland denken. Naar boven gelopen en wat dingen in de Peusjoo geworpen, bagage. Professioneel oliepeil gecheckt, koelvloeistof ook in orde, Michelinbanden op spanning.
We duiken nog voor de laatste maal in de swimming pool, naakt ditmaal, en mijn gedachten zijn bij de dood van Rori Wieg. Vannacht kwam het nieuws tot me, hier. Op de bijgeleverde foto kijkt een eeuwig jong lijkende man me met omfloerste blik aan. Ongewapend ook.
Deze oogopslag ken ik: onze zoon Lucas kon ook zo de wereld in kijken.
Lief maar kwetsbaar. Onverschilligheid ligt overal op de loer in deze wereld, sommige mensen zijn daar niet tegen opgewassen.
Anouk wandelt via les Granches met Bruno, onze 15 jarige hond.
Sraks een cappuccino op la terrazza en dan kneuren we de bergen af, verlaten der Zauberberg voorlopig, terug naar de prachtige grimmige wereld.

Zaterdag 18 juli
Au!
Dat doet pijn.
Mijn FB-vriend Joost Zwagerman schrijft over Rogi Wieg, lees het vlak voordat ik in de Peusjoo de bergen afhobbel richting Autobahn. Door de drukte van het vertrek lees ik met een half oog en pik er slechts 1 zinnetje uit. Dit herinner ik me:"Als het goed met Rogi ging, waarschuwde hij me door me er attent op te maken dat hij eigenlijk niet dood wilde, zelfs als hij superdepressief was en er op dat moment een eind aan wilde maken''.
Deze informatie treft me als een mokerslag. Onze zoon Lucas, 24 jaren jong was niet de vrolijkste en ook nog zeer gesloten.
Toen de psychische zorg maar niet op gang kwam en hij totaal verward en vooral uitgeput de laatste weken weer bij ons thuis kwam wonen, heb ik hem verpleegd. Op dat moment werden we opeens overspoeld door crisisdiensten zus en zo, die ons complimenteerden hoe we het deden, maar ons over de ernst van de zaak in het ongewisse lieten. Toen Lucas mij in vertrouwen nam en vroeg of ik hem wilde helpen om er een eind aan te maken, wisten we niet eens waar we naar toe moesten gaan en dachten ook dat het een tijdelijke inziinking betrof. (Zie het zeer voortreffelijke, 6 pagina's tellende stuk 'De weg van Lucas' door Maud Effting op Google te vinden,( Volkskrantmagazine van 14 september 2014)
Als ouders deden wij ons best en omringden onze zoon met zorg en liefde. In dat vertrouwelijke gesprek was ik zelfs blij dat Lucas eindelijk over zijn situatie begon te spreken - in zijn leven legde hij zijn spaarzame woorden op een weegschaaltje- en zei dat ik van hem hield en hem niet kwijt wilde. Ik kon hem dus niet helpen.
Daarna sprak hij er niet meer over. 3 dagen later vond Anouk 'sochtends vroeg een leeg opgemaakt bed in zijn oude jongenskamer. Een opgemaakt bed, dat deed ie nooit! Onze zoon was in alle vroegte, heel zachtjes vertrokken, voor het laatst had Lucas de deur van zijn ouderlijk huis dichtgetrokken. Dat ene zinnetje, vlak voor vertrek in Joost' stukje over zijn vriend Rogi Wieg lezend, geeft me een groot gevoel van falen. Schuld, schuld, schuld, boete, boete, boete. (Om Dostojevsky maar eens 3 keer achter elkaar van stal te halen.)
Ondanks mijn succes in de kunsten en liefde voel ik mij sinds 17 december 2013 een mislukkeling, voor altijd verloren.

Nieuw werk Frits M. Woudstra

Vandaag, 17 maart 2015  is het 1 jaar en 3 maanden geleden dat Lucas de grote verdwijntruc toepaste.

In alle vroegte pakte hij waarschijnlijk een taxi vanaf de CdeWstraat, die hem naar het spoor te Diemen bracht, de rest is te gruwelijk voor woorden.

Juist na een dik jaar is het voor ons niet te bevatten dat hij zich door een intercity heeft laten verpletteren, een absurde, boze droom.

Natuurlijk: het boek komt dit jaar echt uit (10 september) bij Thomas Rap en de vader schildert moedig voorwaarts. Maar soms denkt ie: "Loze spartelingen zijn het, geschilderde herinneringen".

Hier toch maar een paar!

fmwoudstra 2015: "koene strijder flocco"   

fmwoudstra 2015:"poging om lucas' verdwijning te verklaren"

  fmwoudstra 2015: "why?"

4 nieuwe peintures  fmwoudstra in atelier 

Bright star

De tekst voor het boek Lucas Casimir is praktisch af en
ingeleverd bij de Bij-Thomas Rap. Er moet nog wel het 1
en ander gecorrigeerd worden natuurlijk, maar dat hoef ik
zelf niet te doen. Sowieso dingen steeds teruglezen is niets
voor mij. We moeten verder, immers. Dit schilderij ontstond
vanzelf op een middag in de Javastraat.
Het idee van Lucas die als een heldere ster aan het firmament staat te flonkeren spreekt me aan.
Hij is er nog en ziet ons ploeteren. Zijn gespierde glimlach
geeft ons rust.
                                                          Frits Marnix Woudstra

Foto's van Frits

Op een zeer koude dinsdagmiddag poseert de auteur van Het Grote Lucasboek voor de lens van Keke Keukelaar, ergens op de Veemkade te Amsteldam. De foto gans onderaan komt op de achterkant van het boek en in de catalogus van Thomas Rap. 

 COVER BOEK LUCAS VAN FRITS MARNIX WOUDSTRA

  

De geleerden zijn er uit: Dit wordt de cover van het grote Lucas Casimiro-boek,( voorlopig!)

Proefcovers voor het Lucas boek

Hierbij enige proefcovers voor het Lucas boek van Frits Marnix Woudstra, dat in oktober zal verschijnen bij Thomas Rapido-bezige Bij.

Piet Schreuders maakte ze alvast voor de catolugus van de uitgeverij. het boek wordt mooi en goed!

Fm

Het eerste Lucasloze jaar

Woensdag 17 december 2014 gaat halfop aan wachten op de loodgieter. Wanneer de heren eindelijk arriveren blijkt een ingreep die aan de telefoon slechts 'een kwartiertje duurt, zeker niet meer' anderhalf uur in beslag te nemen. Hakken, zuchten, steunen, beitelen, bellen - hoe zit de leiding van zo'n en zo'n type in elkaar, hoe de afsluiting, hoe de ringetjes? Kunnen die dan geperst of...? Ondertussen probeer ik in de woonkamer een boek te lezen. De wind giert over het balkon en door de binnentuin en jaagt de regen tegen de ruiten.

Precies een jaar geleden werd ik 's ochtends vroeg maar ook weer niet heel vroeg gebeld door Flocco, de vader van Lucas. Lucas is weg. Zijn kamer is leeg. Meteen stap ik op de fiets richting de Christiaan de Wetstraat. In mijn hoofd een onrustig gevecht tussen het besef van wat er aan de hand is en de hoop Lucas straks gewoon weer thuis aan te treffen, in het bed waar hij het grootste deel van de afgelopen weken heeft doorgebracht of, wie weet, aan de keukentafel, op de bank in de woonkamer. Een gevecht waarbij de ene vechter er angstaanjagend veel groter en gevaarlijker uitziet dan de ander; gokkers op de underdog verzenden vergeefse schietgebedjes en knijpen in hun duimen tot ze wit zien. Het bed, de keukentafel, de bank - het zijn plekken waar Lucas al een jaar niet meer is geweest.

De zeventiende december van het jaar 2014 fiets ik opnieuw richting de Christiaan de Wetstraat, via dezelfde route. De beestachtige wind van de ochtend en de vroege middag heeft zich teruggetrokken. Ook regent het niet meer. Hoe was het weer een jaar geleden? Ik kan het me niet meer herinneren. Zoals ik me zoveel niet meer kan herinneren.

Aan de keukentafel, boven de Frans-Diemense wildsoufflés, weet Flora, Lucas' zusje, het gevoel goed te verwoorden: er is iets afgesloten, er is een jaar voorbijgegaan aan eerste dingen zonder Lucas. Kerst volgde al snel op zijn verdwijning, daarna Oud en Nieuw, Pasen, verjaardagen, zijn eigen verjaardag, de dag waarop hij midden in de nacht moest worden meegenomen naar het crisiscentrum. En nu deze dag. Nog vaak zie ik Lucas in gedachten langs het spoor lopen in Diemen, in de duisternis van de zeer vroege ochtend. Ik durf niet te bedenken wat er door hem heen moet zijn gegaan die lange momenten voor hij zijn laatste stap op het spoor zette.

We rijden naar IJmuiden, Flocco, Anouk, Flora en ik. En niet te vergeten hond Bruno! De hemel omineus en duister boven de snelweg, maar eenmaal op het strand aangekomen houdt de wind zich nog steeds koest. In het oosten verschijnt zelfs een eilandje blauwe lucht, en in het westen knipoogt de zon koperrood en goud door de loodgrijze wolken en weerschijnt op de puntige, schuimende golven; Turner verandert in Monet. Het is een adembenemend gezicht. Als door hogere machten speciaal en op bestelling voor ons uitgekozen, deze omstandigheden. De gloeiende rode zon, de massieve grijze hemel, de enorme zee geven een bijna epische glans aan het bescheiden ritueel dat we uitvoeren ter nagedachtenis van Lucas. Anouk spreekt enkele woorden. Daarna leggen we rozen in de langzaam toerollende golven en enkele takken die Lucas tijdens een van zijn laatste dagen in zijn wanhoop van een boom had getrokken en in stukken gebroken. Ook vertrouwen we voorzichtig enkele handen met as toe aan het water, er nauwkeurig op lettend dat Lucas niet wegwaait! Bruno drentelt de hele tijd ergens op de achtergrond, toch niet helemaal op zijn gemak bij die gigantische watermassa, zo lijkt het.  

Nog een tijdje staan we daar naar zon en zee te staren en naar de rozen en takken in het zand. Voor me zie ik Lucas zoals hij was als hij lachte. Hij zat dan altijd, althans zo herinner ik het me, een beetje voorover en hij lachte zacht, een beetje grinnikend, niet voluit, alsof hij een regel overtrad en niet zich niet helemaal durfde te laten gaan, maar aan zijn ogen zag je wel degelijk dat het een oprechte lach was en als je helemaal geluk had, bijvoorbeeld als je echt een goede grap had gemaakt (en dat doe ik toch zo nu en dan), ging die aarzelende grinnik over in een volle, klaterende, welluidende lach en voelde je je als aanstichter van die lach even de koning te rijk. Die gedachte houd ik vast terwijl we naar IJmuiden rijden om vis te kopen. Terug in Amsterdam wachten paarse spruiten en asperges!  

Zo eindigt een merkwaardige mooi-trieste dag van een heel merkwaardig jaar. Het is eerste volle jaar zonder Lucas. Daar zullen er nog vele van volgen, maar wennen zal het nooit.   

- Tim