Overdenking in Ultramarijn

De dagen na de uitstrooiing lopen en leven we een beetje onwennig en verdrietig rond.  Het is gebeurd, Flora op de bus richting Hollandia gezet en Anouk en ik blijven over, hier hoog in de bergen bij Marlyse en Roger.

Ik voel me opeens, samen met haar, een bejaard stelletje.

Ze is de hele zaterdag erg aangeslagen nadat we onze dochter weg hebben gebracht: opeens hebben we nulkinderen! We rijden de  kronkelweg buiten Benissa naar beneden en komen bij ons favoriete strandje, waar de zee woest tekeer gaat. Een paar verdwaalde honden met baas lopen er rond, het seizoen is nog verre van geopend.

Het nieuwe doelloze leven kan nu echt haar aanvang nemen, te oud om nog iets nieuws te beginnen en te jong om de lier aan de wilgen te hangen.

Weer thuis loop ik  naar de boom waaronder ik mijn zoon heb uitgestrooid en besluit met stenen en ultramarijnblauwe tegeltjes de plek te markeren. 

Als ik zo bezig ben, zie ik dat de as nog steeds zichtbaar op de grond ligt. 

Pluk wat grote takken geurende rozemarijn met veel lila bloemetjes er in en leg ze bij de olijfboom. Een kleine pasfoto van Lucas zet ik behendig met een paar steentjes klem en opeens begint dit grafmonument te leven!

Door de werkzaamheden zo laag bij de grond zit ik al op mijn knietjes, zodat de echte knieling een kleine moeite is. Als ik gelovig was zou ik nu een psalm kunnen prevelen.

Daar zit ik, geknield voor het graf van mijn zoon, hoog in de bergen op een ruig stuk land waar  3 olijfbomen de wacht houden, dag en nacht.

Zij moeten over Lucas zijn resten waken, zeker nu wij binnenkort het huis hier weer verlaten om terug te gaan naar ons oude leven.

Ik zie  tegen deze scheiding op. Wil hier niet weg, altijd bij mijn jongen blijven.

Een handjevol herinneringen is het enige wat ons rest. Ashes to ashes, dust to dust.

De tijd zal de levende beelden wegvagen. Dood, altijd blijft hij dood.

Binnen enkele maanden zal ik waarschijnlijk in mijn geheugen naar de klank van zijn stem moeten zoeken  ….

Kleine Promenade

Na een spookachtige nacht vol windvlagen om het huis open ik ‘s ochtends de houten voordeur van de grote boerderij. Gelukkig staat alles er nog, huis inclusief.

De meiden gaan per auto naar beneden, richting Benissa voor zwemmen, wellness en een yogabehandeling. Dit alles voor 5 euro pp!

Ik blijf achter met Roger (die in gevecht is met zijn nicotine-verslavingsdemonen) en Bruno le chien.

Het hondje en ik lopen de kronkelige, enigszins verharde oprijlaan naar beneden.

Bosjes met grote cactussen links en rechts van ons. Ik was daar erg van onder de indruk toen ik hier voor het eest op visite kwam. Ze staan er nog steeds na al die jaren, wellicht zijn het er nog meer geworden.

Na een ruime bocht komen we al wandelend op de ‘grote weg’ terecht.

De hond kijkt regelmatig naar achteren, hij kan maar niet begrijpen waar zijn bazinnetje blijft!

Koud is het vanochtend, voor het eerst eigenlijk. Zal wel door die harde wind komen.  Nu kan ik op de zee kijken die ver onder ons ligt. In mijn fantasie neem ik een enorme aanloop om er in te duiken.

Door de grote rots van Calpe lijkt de oceaan in 2en gedeeld.

Links een volkomen gladde serene zee, waar het zonlicht in weerspiegeld wordt, het doet haast pijn aan je ogen door de schittering. Dan volgt het breukvlak, de Calpe rots en daarna pas het andere gedeelte van diezelfde zee. Hard en ondoordringbaar, duister en wolkerig!

Een vreemd natuurverschijnsel.

Ik moet aan Lucas denken nu ik hier zo sta en dit alles observeer. Die vreemde tweespalt had hij ook. Spetterend als hij vrolijk was,  ondoordringbaar bij somberheid.

Bruno draait een goede drol en we lopen weer langzaam klimmend omhoog.

Als ik nog een keer omkijk is de hele zee  glad.

Uitstrooiing rond 

opkomende zon

Om 6 uur gaat het wekkersignaal van Flora’s telefoontje af.

Het is nog stil in het grote huis, Roger en Marlyse slapen nog, zelfs de katten Murph en Peter Quattro  slaan niet aan.

Vanuit ons bed zie ik Anouk die de mintgroene koker met 2 kilogram as van Lucas voorzichtig ontdoet van kruis, ketting en fotootje en haar medeneemt naar beneden. Alle dagen en nachten hier was mijn zoon naast me staande in deze vorm.

Het is zover: over een uur zal Lucas op de berg nabij de olijfboom worden uitgestrooid.

Snel schiet ik wat kleren aan en loop voorzichtig de trap af. Het is nog donker rond dit tijdstip. In de woonkamer en keuken branden witte kaarsen in ouderwetse kandelaren, geflankeerd door een pasfoto van onze zoon.

Mijn fotografie van hem zet ik op de keukentafel, vlakbij de 2^e kaars. Een botervloot dient als standaard.

Het is erg mooi met dit flakkerende licht, plechtig haast, voel me zowel vader als klein kind die verdwaald is in een rare droom.

Snel naar buiten nu waar het licht aan het worden is. De maan is een sikkeltje en de voorzichtig opkomende zon verspreidt een oranje gloed over de bergen.

Je ziet het licht nu haast per seconde veranderen op deze koude ochtend.

Daar op de plek achter het werkatelier van Roger staan Flora en Anouk hand in hand naar de zon te kijken. De hond zit op een kleed bij hen. Ik zie ze op de rug terwijl ik naar hen toeloop. Melancholie ten top, het afscheid lijkt al begonnen. 

Hier hebben we dus dagen op gewacht, op dit moment van verstrooiing.

De elementen lijken ons gunstig gezind. De mooie wolk die voor de zon hangt is nu verdwenen en Marlyse en Roger komen ook aangehobbeld, M. in dikke jas met shawl.

De moeder van Lucas neemt het woord, aarzelend en met verstikte stem. 

Woorden over loslaten en verder leven zonder Lucas.  Daar zweven de eerste handen as door de lucht, op de plek waar de zon opkomt. Terug naar het licht.

Met Flora speel en zing ik “Mother Nature Son” van de White album en strooi een aslaag om een mooie olijfboom heen. Ik voel de aanwezigheid van onze zoon even, hij lijkt opeens dichtbij.

Vooral Rogers manier van uitstrooien wekt bewondering bij me: Hij strooit behendig de as in zijn hand uit de koker en gooit het zo in de lucht dat het lijkt alsof de aswolken op de termiek van de wind wegvliegen.

Een kleine hoeveelheid Lucas, heel mooi verpakt in een door Anouk genaaide lederen buidel, houden we apart.

Die verstoppen we later op de dag in de lange witte bank bij de televisie in de living.  “Daar lag Lucas graag uitgestrekt te ontspannen en plannen te maken” zegt Marlyse.

Een uurtje na de plechtigheid loop ik naar de uitstrooiplek, ga op de grond liggen en val in slaap.

Hier laten wij onze jongen achter, 1 met de bergen, wind en zon.

Dit is het, was het. Moet het zijn.  Het grote afscheid.

Lucas teruggegeven aan de mooie rode aarde.

25 maart

Vorig jaar op deze zelfde datum stuurde ik Lucas een Facebook-bericht met de vraag hoe het hem verging in het verre Padua, waar hij een paar weken daarvoor heen was gevlogen voor een halfjaar studie. Het antwoord kwam snel en las ik met verbazing: hij was toevallig net bezig met het bestellen van een ticket terug. Maar ik moest niet schrikken, schreef hij er nadrukkelijk bij, het was niet zo dat hij het er niet uithield, in het warmbloedige Italië, of dat de dingen niet wilden lukken. Waarom wel, dat kon hij niet goed uitleggen, 'maar ik kan in ieder geval zeggen dat ik er niet met heel veel zin aan begon'.

Verbazing, schreef ik, maar die verbazing was onterecht, zag ik nu in, want met die laatste zin sloeg Lucas de spijker op zijn kop. De avond voor zijn vertrek stond ik samen met hem en Dimi op de hoek van de Weesperzijde en, als ik het me goed herinner, de Marcusstraat. Lucas moest die straat inslaan richting het huis van zijn ouders, Dimi en ik moesten rechtdoor. We namen afscheid. Dimi en ik, ervaren als we waren met studeren in het buitenland (ik Oslo, hij Kopenhagen), verzekerden Lucas dat hij een geweldige tijd tegemoet ging. Hij reageerde niet erg enthousiast, was zelfs erg bedrukt. Ik weet het aan de spanning, ikzelf ging immers ook de eerste week in Oslo bijna kapot van de zenuwen, hij komt er vast wel doorheen, dacht ik. Toch fietste ik met een onbehaaglijk gevoel door de nacht naar huis.

*

Onbewust zette ik met het versturen van mijn korte, simpele bericht een merkwaardige nieuwe vriendschap met Lucas in gang. Een nieuwe vriendschap, omdat we elkaar in de jaren tussen het eindexamen en dat afscheid op de Weesperzijde, volgend op een avondje in het café, nauwelijks nog contact met elkaar hadden gehad; een merkwaardige omdat er duidelijk iets met hem aan de hand was, iets zorgde ervoor dat hij nog maar moeilijk uit zijn woorden kon komen en dat voortdurend iets verdrietigs in zijn ogen speelde, al wilde hij me pas na enkele maanden vertellen wat hem in de greep hield, waarom hij niet langer de vrolijke, energieke Lucas was zoals ik die me van de middelbare school herinnerde.

*

Een week of drie later, om precies te zijn op 16 april, zag ik Lucas voor het eerst sinds Padua. Hij huurde tijdelijk een kleine kamer bij een oom in de Nieuwe Gietersstraat, een onwaarschijnlijk klein, verscholen zijstraatje van de Marnixstraat. We haalden roti bij een kleine, drukke tent (elke keer dat de deur openging klonk een heel irritant belletje) en aten die op tijdens het kijken van Once Were Warriors. We zaten op kussens op de grond, wat ongemakkelijk, de tv recht in je gezicht. 

Achteraf was de keuze voor dit Nieuw-Zeelandse drama over een arme Maori-familie misschien niet de beste. Heftig dekt de lading niet. Armoede. Alcoholisme. Werkloosheid. Huiselijk geweld. Verkrachting. Zelfmoord. Zo'n beetje elk onheil dat een mens kan overkomen of over zichzelf kan afroepen kwam voorbij. Een goede film, dat wel, maar wel zo'n eentje waarbij je na afloop even helemaal niets meer kunt. Doodmoe en kapot - alsof jezelf die levens hebt geleefd.   

Lucas zat er verloren bij. Door de duisternis die inmiddels was gevallen en die slechts halfslachtig werd verdreven door het brandende tv-scherm, was zijn gezicht in schaduwen gehuld. Huilde hij? Ik vroeg of het ging. Het ging.

We ruimden de resten van de roti op en wasten onze handen. En we spoelden de zwartgalligheid uit ons humeur met een paar sketches van Derrick Comedy. Domme, domme komedie. Maar het werkte. En zo was onze merkwaardige, nieuwe vriendschap begonnen.

- Tim

  

Gewonde Jas

Op het platte fototoestelletje van Anouk zie ik hier in Marnes een serie foto’s die me doen schrikken: een heuse reeks afbeeldingen van het bruine jack dat Lucas droeg op 17 december.

De politie heeft na zijn zelfmoord alle resten Lucas bij elkaar verzameld, dus ook zijn kleren. Sommige onderdelen zijn zwaar gehavend door de klap van de trein, andere kledingstukken gekgenoeg nog redelijk intact.

Alle kleren zijn door een speciale sectie van de politie gewassen en Anouk heeft daarna gebeld voor een afspraak.

Dezelfde rechercheurs die ons het grote nieuws kond deden, die ochtend van de 17^e,  kwamen nu met een tas spulletjes op bezoek.

Ik was niet bij deze sessie aanwezig, wist er ook niet van, gelukkig.

Die tas staat nu op Lucas zijn kamer, verstopt onder zijn bed waar hij de laatste 3 weken van zijn leven weer in sliep.

Soms kijk ik even of hij er echt ligt, het is zo groot en bizar qua idee dat ik  het  af en toe moet checken. Het heeft een verdrietige uitwerking op  me, die geheimzinnige tas met gewonde kleren.

Het zijn toch ook mooie foto’s van de bruine jas of liever gezegd bruin windjack.

Heel ontspannen en ontzield ligt ie op de grond van Anouks atelier in de Javastraat op de zwarte dansvloer.

Sommige stukken opengeknipt ivm de sectie op het lichaam van mijn dode zoon, andere gedeeltes rafelig, alsof dit jack vele malen met een zeer sterk wasmiddel is behandeld.

1 foto springt er uit:

De moeder van Lucas fotografeert haar onderwerp als een groot berglandschap.

Het jack zou hier opeens reusachtig kunnen zijn. Waarschijnlijk lag ze op dezelfde hoogte als het jack toen ze klikte.

In mijn fantasie stromen in de vouwen van het bruine landschap kleine kronkelige bergbeekjes en rivieren.  Een topografische landkaart.

Een gevoelsstaalkaart is het ook.

Tijdens het schrijven van dit stukje denk ik aan die foto die ik slechts 10 seconden zag. Ik kies er voor om dit moment weer uit mijn geheugen op te laten doemen, de echte foto zou te overdonderend zijn, nu.

Anouk maakt er een naaiproject van. De jas zal in iets anders getransformeerd worden, weet nog niet wat.

Ik speel nog een beetje met de kleine Sony-camera en klik per ongeluk op een andere afbeelding:  wellicht daarover in de toekomst meer.

Over wind en water

In dit mooie oude huis, hoog en geïsoleerd op de bergtop gelegen, staat altijd water op. Kokend, op weg naar kokend, koud of lauw water: de blauwe ketel stoomt en dampt. Tante Marlyse houdt niet van fluitende ketels, de fluitjes zijn deskundig verwijderd of staan omhoog, maar wel van water dat op een zacht pitje staat te stomen.

Nooit uitzetten hoor, niet zomaar doen, want daar houdt ze niet van!

Het is een lieve, stoere tante, eentje van weinig woorden en duidelijke visies.

Onbedoeld grappig is ze ook heel vaak. Heel solidair met ons gewonde gezinnetje, zomaar van 4 naar 3 personen geamputeerd …..

Voor iedereen is hier plaats en als je haar losse regeltjes accepteert, de wetten van dit huis niet met grote voeten schendt dan heb je hier, midden in de natuur de beschikking over een magische plek waar je rustig tot jezelve kan komen.

Hoe laat is het, wat is de dag vandaag?  Vragen die aan het vervagen zijn.

Dagen vol maartse zon die worden afgesloten door plots invallende duisternis en een heldere hemel met vele sterren aan het firmament.

De wind waait nu onvoorspelbaar om het huis, als je buiten staat kun je haar van ver aan horen suizen.

Ik denk heel kinderlijk romantisch dat het Lucas is, die mij met zijn machtige adem hoop en liefde toeblaast. Mijn zoon is niet meer te zien, wel te voelen.

Stromend en stomend water van tante Marlyse, wervelende winden van Lucas.

Het is een goede plek hier.

Op een stoel bij de grote ronde steen, die kan functioneren als basis om geplukte amandelen stuk te slaan zit ik regelmatig en stem de gitaar van dochter Flora.

Ik pak een faciolet die mooi natrilt en kijk  naar de contouren van de bergen.

Van bordkarton lijken de uitgeknipte boompjes terwijl de laatste straal zon over de kim schijnt.

27 Maart nadert nu snel, nog 3 dagen en het is zover.

Lucas zijn resten staan aan mijn zijde van de echtelijke sponde, hoog opgetast in een mintgroene koker met een kruisje behangen en een pasfoto van hem er tegen aan leunend.

Ik speel een snelle versie van ‘Mystery Train’ van Elvis Presley op de gitaar, probeer het rockabilly te laten klinken.

Voor het eerst zonder nare bijgedachten en associaties over aansnellende treinen…

Elvis has left the building is een gevleugelde zin uit de muziekhistorie die werd gebezigd als de show over was en het applaus door bleef gaan.

Lucas too.

Bericht vanaf de Berg

Je stapt in een trein, pakt daarna de bus, checkt in en vliegt honderden mijlen, wordt opgepikt nabij een uit de kluiten gewassen busstation, slaapt in Altea bij tante Marjolijn en rijdt de volgende dag met haar door naar Marnes over kronkelpaadjes met vele haarspeldbochten waar de andere tante van Anouk woont: Marlyse, daar waar de rode aarde heerst, hoog in de bergen van het Spaanse platteland en toch is er niets verandert: onze zoon blijft zoals hij de laatste maanden was: dood. Altijd maar dood, het zal nooit ophouden.

Ik heb niet kunnen bevroeden dat deze staat van zijn zo streng en definitief, onomkeerbaar ook, is.

In het leven kun je van alles aan elkaar klungelen, fout op fout stapelen, maar  bij de dood gelden andere regels …..

Het blijft wennen, tot nu toe. Gebrekkig klinkt dat, het blijft wennen!

Hier boven in Marnes is het een soort Toverberg, afgesloten van de rest van de wereld, midden in de woeste natuur, vol met stenen, bergen, olijfboom en cactus.

Zelfs als je je oren op steeltjes plaatst hoor je niets, enkel het gesuis van je eigen bloedbaan.

Hier logeerde Lucas met ons als gezin, maar ook 2 maal alleen bij tante Marlyse en Unkle Roger.  Hij kreeg rijles in de rode Amerikaanse Ford van  Roger, las (Japanse) manga’s op het fraaie terras, keek naar de bergen waar ik nu naar kijk en maakte met Marlyse tochtjes door de Spaanse binnenlanden.

En toch is hij hier niet  aanwezig, tot nu toe. Ik voel hem niet meer.

Als ik des nachts naar de hemel kijk en de sterren zie, blijven ze allemaal op hun plek hangen, geen enkele vallende ster tot nu toe.

Alles staat stil hier, zelfs de uren en dagen ben ik kwijtgeraakt.

Man zonder doel, uitgewist door de tijd.

Geen vakantiegevoel deze keer, we zijn hier weliswaar gekomen om afstand te nemen en zuivere lucht in te ademen en langzaam een klein nieuw begin te maken, maar het grote gemis is ook hier manifest.

Tante Marlyse, anders een stoere berggeit, lijkt even aangeslagen als zij over ons verdriet praat. ‘Jullie moeten na de 27^ste Lucas loslaten, anders kan zijn ziel niet vrij zijn’. Woorden van die strekking. 27 maart verstrooien we hem hier in de bergen op een mooie plek waar je de zon ziet opkomen en zelfs, bij helder weer, de zee kan zien.

Ze vertelt van haar verdriet over een overleden en dierbare oma die ze niet los kon laten. Dagen en nachten was zij met haar bezig. Op een gegeven moment, 's ochtends vroeg, hier in alle stilte zag ze haar buiten, heel duidelijk.

‘Laat me los,’ sprak ze tegen Marlyse.

Ik onderdruk een rilling, hier zo hoog en eenzaam is alles mogelijk.

Zelfs zij, de stoer- en nuchterheid zelve, heeft een dode ziel op bezoek gehad …. 

Eentje die haar iets heel duidelijk  vroeg, gebood, kun je gerust zeggen.

Hoe moeten wij: Anouk, Flora en ik Lucas laten gaan, laten opstijgen?

De ene keer begrijp ik alles, lijkt het helder en te bevatten, een volgend moment knaagt het gemis met scherpe tanden.

Het verdriet golft nog door ons heen.

Ook hier op deze vacuüm gezogen plek.

Frits Marnix Woudstra	15 mrt. (2 dagen geleden)
aan mij

Goedemiddag Tim,

Uw correspondent van de blog levennalucas is thans op airport Rotterdam gearriveerd. Klein vliegveld, bewolkte luchten en de vlucht naar Alicante is populair. Inmiddels door de check zit ik aan een houten gelamineerde tafel met  4 quasi 50er jaren stoelen en kijk uit op 2 cityjets en 2 grotere transaviaplanes. Een grote Shelltankwagen vult 1 van die 2 met brandstof.

Anouk en co zijn per autobus vertrokken en 27 uur later op de plek van bestemming aangekomen. In haar bagage 2 kilo as van de resten Lucas. Hij had de laatste maal aan zijn tante Marlyse gevraagd bij afscheid:'Mag ik altijd terug komen?''. Dat mocht, altijd welkom en wij, de ouders, houden nu woord.

We gaan daar een geschikte plek uitzoeken, hoog in de bergen tussen de grote cactussen misschien in de buurt van het mooie oude huis van Marlyse en Roger.

De vorige keer, 5 maanden geleden, spotte ik tijdens de heldere en koude nachten vele vallende sterren daar.

Ik kan je natuurlijk niet vertellen wat er zoal aan wensen is gedaan, het bijgeloof leert nu eenmaal dat je dat nooit mag doen: je ontgeldt je wens dan (met terugwerkende kracht!).

Tot zover reisbrief nummer 1, boarding time!

Tot snel

Flocco

Onze man in Rotterdam! Lucas net klaar met de middelbare school en tot zijn stomme verbazing aangenomen aan de Willem de Koning academie te Rotjeknor. Hier is ie 18 jaar, zo schatten we.

Foto genomen door zusje Flora of moeder Anouk op zijn kamer aan het Hooidrift. Nee, ik ben abuis, het is een selfie avant la lettre. 

Linksboven een stukje van de Southpark-poster.

Deze fotografie kende ik alleen van obscure bronnen op internet! We zien daarop alleen Lucas zijn hoofd
en de persoon naast hem (Arnout?) is er dan afgeknipt.
De heren zijn iig in Parijs. Lucas heeft hier een beginnende snor, zeer frans!
Een kleine schok om deze foto in haar geheel te zien, eindelijk!

Subject: Re: blogspot lucas casimir woudstra
Date: Mon, 10 Mar 2014 22:34:22 +0100
To: fmwoudstra@hotmail.com

Ik zit deze weken in een opera productie: Dido and Aeneas by Purcell. Er is een scène van suïcide die me erg aan jou en je familie denken doet en aan het verlies van jullie dierbare zoon Lucas...

Misschien geeft deze muziek en de tekst enkele druppels van troost... Ik ben met mijn gedachten bij jullie in deze tijd.

Hartelijke groeten,

Sarah

Het aanmeldingsformulier van Lucas voor onze selectieve master kwam wat later binnen dan de andere aanmeldingen, maar we waren 100% zeker van onze zaak: Deze student wilden we graag aannemen! Hij had hele mooie cijfers behaald voor zijn Bachelor Psychologie aan de VU en hij

kwam over als een erg getalenteerde jongen met al flink wat ervaring.

In zijn motivatiebrief gaf Lucas aan dat hij niet per se verder wilde gaan in de klinische praktijk. Zijn hart lag bij het onderzoek doen binnen de Psychologie.

Hij gaf aan voldoening te halen uit het idee dat hij zich op zeer fundamenteel niveau kon bezighouden met onderzoeksvragen om zo iets bij te dragen aan de wereld op

een positieve manier.

Uit de aanbevelingsbrieven die we voor Lucas binnenkregen bleek dat Lucas prettig was om mee samen te werken en dat hij een natuurlijk gevoel voor detail had waardoor hij zeer accuraat werkte. Een essentiele vaardigheid voor een onderzoeker. Na de master was een promotietraject in gaan dan ook zijn droom.

Aan het begin van het schooljaar geven we vanuit de opleiding een welkomstborrel voor alle studenten die niet aan de UvA een Bachelor hebben behaald.

Lucas was hier ook. Ondanks dat hij op de achtergrond bleef, viel Lucas ons op door zijn lieve en rustige uitstraling.

Tijdens de vakken in de eerste periode bleek het inleveren en samenwerken voor op- drachten moeilijk voor Lucas. We hebben hier een paar keer over gesproken. Niet het niveau, maar het weer wennen aan een studieritme vond hij heel lastig na zijn afgelopen tussenjaar. Daarnaast was er meer aan de hand, waar hij niet over kon praten.

Ik was blij te horen dat hij hulp zocht en we hebben geprobeerd de deur open te houden voor als hij weer verder wou studeren. Helaas is dat niet gelukt.

Vanuit de opleiding zijn we heel erg geschrokken door het verlies van Lucas: 

We hadden hem heel graag bij ons gehouden.

Research Master Psychology - Universiteit van Amsterdam

     Still uit de Solaris-film van A. Tarkovsky. Psycholoog Kris Kelvin doolt vertwijfeld rond.

De pianist! Lucas had veel passies bij leven. Japan, Manga, grafische vormgeving en het pianospel, om er een paar te noemen. 

Ik herinner me heel duidelijk dat hij voor de zoveelste keer een stuk aan het spelen was (dacht iets klassieks, bleek het de achtergrondmuziek van een computerspel te zijn!) en het klonk  echt geweldig.

"Lekker los speel je, goed man!" woorden van die strekking.

Hij stopte even met spelen en keek me verrast aan. 'Bedankt pap!'

Ook was het fijn om de C. de Wetstraat in te komen fietsen en zachtjes in vlagen zijn pianospel te horen....