woensdag 30 april 2014

OK  COMPUTER,  (ok)

                                         door Frits Marnix Woudstra


Mijn zoon en ik waren gek op het zelfde muziekalbum.
Nu hij niet meer onder ons is (of misschien toch weer wel … we blijven hopen) verlang ik haast extra om de muziek te draaien, maar iedere keer stemt het me verdrietig.
Ik besef nu dat ik alleen, zonder hem, deze mooie muziek beluister en voel me ver weg van hem.
In de zomer van 2013 kocht ik op een suffe hippie-achtige markt,  hier achter het badhuis in de Amsterdamse Javastraat  ‘Ok Computer’ voor de 2e maal in mijn leven op cd.

Eind jaren 90, toen het album voor het eerst uitkwam werd mijn aandacht direct getrokken door de breed uitwaaierende muziek en de mooie clip die het nummer ‘Paranoid Android’ op Mtv begeleidde. Het was een tekenfilmpje waarin een eenzaam jongetje allerlei vreemde avonturen beleeft. Uitzonderlijk getekend, ook.

Lucas was toen een jaar of 8 en vader en zoon waren sprakeloos van zoveel moois.  In de song zit een dramatische tempowisseling. Het nummer begint springerig, alsof er noten worden overgeslagen en komt daarna bij het middenstuk waarin misschien wel wordt verbeeld dat het jongetje, de paranoid android , via een laddertje naar de hemel opstijgt.  Het zou zomaar kunnen dat dit echt in het filmpje zit, getekend dus, het is erg lang geleden dat ik die clip zag, maar nu ik dit schrijf komt dit beeld in mij op.

Correctie van de schrijver: er is geen sprake van een laddertje, maar kan me wel voorstellen dat dit beeld in mijn kop is blijven hangen. Gisteren zag ik de magnifique clip op You Tube weer voor het eerst en dit gebeurt er: Het jongetje is op een brug heel hoog in een lantarenpaal geklommen en zit daar in zich zelve gekeerd op het allerhoogste puntje, boven op de paal, terwijl een vette man met een varkensachtige uitstraling met een bijl manisch de lantarenpaal bewerkt. Dan komt uit de hemel een kleine helikopter met achter het stuur een engel met zwevende halo naar beneden gezoefd om het jongetje uit deze benarde situatie te redden. De paranoid android stapt moeiteloos  in en hup daar zweven ze weg!




De zanger zingt, nee: hij jammert klagelijk tijdens deze langzame interval en je wordt meegezogen door die theatrale zwaarheid. Het nummer kantelt haast!
Net als je bittere tranen voelt opwellen komt daar alweer de volgende break in de muziek: een door fuzz vervormde gitaar  speelt snel en hard een riff, alsof 1 van de speakers af en toe uitvalt, zo klinkt het me in de oren. Alles duidt er nu op dat het einde van het liedje nakende is. Met 1 klap is het afgelopen, alsof iemand keihard op een rempedaal is gaan staan.

Na ongeveer 712 keer draaien kon ik  ‘Ok Computer’ van Radiohead niet meer waarderen, de zwelgende zang van Tom Yorke kwam me de oren uit en ik gaf het album aan iemand anders.

En toch, 17 jaar later pik ik Ok Computer direct uit de bakken der hippie market en schaf het voor een habbekrats met 2 andere cd’s aan.  
Gelukkig loop ik naar mijn atelier, klap daar de cd open en blader door het prachtig vormgegeven boekwerkje. Die middag komen Flora en Lucas op bezoek in de Javastraat, uitzonderlijk dat ze samen langskomen, dat gebeurde haast nooit!
We drinken thee en eten koekjes.  Lucas maakt een gespannen indruk en is wat afwezig. Trots laat ik mijn kinderen de nieuwe verworvenheden zien (Kijk: 3 voor 10 euri!!) en Lucas staat als door een wesp gestoken op van zijn stoel en raakt  enthousiast. ‘Wat, heb jij die? Dat is mijn favoriete album!’ Woorden van die strekking.   Ook hij pakt Ok Computer op, haalt de cd uit het doosje en bestudeert het kleine boekwerk.
Zou hij vergeten zijn dat we vroeger er ook al naar luisterden en keken?
Hij verbaast me in zijn verliefdheid voor dit album en nu vind ik het stom van mezelf dat ik de cd niet direct aan hem heb gegeven.

Nu hij is overleden en op zijn afscheid als eerste nummer het zeer solitair klinkende ‘No suprises’ werd gespeeld is Ok Computer opeens weer een heel belangrijk album voor me geworden.

Als je  de recensies op internet leest wordt ie zelfs in 1 adem met Sgt. Pepper en Nevermind van Nirvana genoemd. Een iconische plaat.

Ter voorbereiding van de afscheidsceremonie spotten Flora en ik muziek  op Lucas zijn I-pod en blijkt het eerste nummer dat ‘Airbag’ heet 3 maal achter elkaar afgespeeld door hem ….
Het is een hard nummer waarin duistere strijkers  dwars door die ruigheid je naar het diepste punt van de aardkloot meevoeren. Ik vind het een onheilspellend nummer om weer te horen. Het stoot af.

Gelukkig weet vriend Tim dat Lucas het tiende liedje ‘No Suprises’ dat vergeleken bij  ‘Airbag’  ijl en ingetogen klinkt ook heel mooi vindt – vond.

Liedje 4 heet ‘Exit Music’ en blijkt  voorspellend van aard.
Het is zacht en breekbaar, de zanger lijkt net wakker en  begint nu echt alleen tegen jou te zingen. Hij beschrijft zijn situatie. Ligt in bed en staat op om zijn kleren aan te doen, het is nog erg vroeg in de ochtend, iedereen slaapt nog in het huis.  ‘Doe zachtjes’ zingt hij zichzelve toe ‘anders wordt vader wakker en is de hel niet te overzien’.

Deze woorden raken me diep, ze kwetsen me. Alle 3 weken dat ik voor Lucas zorgde, sliep ik ‘s nachts heel licht om stand by te zijn. Ik hoorde hem soms kreunen en zich in zijn slaap omdraaien.
Alleen de laatste nacht van zijn leven, de nacht voor zijn vertrek in de vroege ochtend, slaap ik, de vader,  als een blok.

Als we uren later naar beneden gaan is zijn bed leeg en zelfs opgemaakt.
De eerste periode na Lucas zijn overlijden kon ik het mezelf niet vergeven dat ik zo diep had geslapen, juist die cruciale nacht had ik paraat moeten zijn.
Een groot falen.

De hel was dan inderdaad niet te overzien geweest voor hem, als ik de deurklink wel had gehoord  was ik direct gealarmeerd uit mijn bed gesprongen, een sprintje naar beneden via het trappenhuis getrokken en mijn met onzekere tred voortbewegende zoon weer naar boven gesommeerd. Misschien wel naar boven geknuppeld.
Het heeft niet mogen zijn en heel langzaam leg ik me er bij neer.
Falende vader luisterend naar Exit Music.

zondag 27 april 2014

"Machado" - Frits Marnix Woudstra, 2013


In het zeer puike boek 'Postume herinneringen van Bras Cubas' door Machado de Assis
begin vorige eeuw geschreven, is de hoofdpersoon een overledene.
De man heet Bras Cubas en hij overziet met een glimlach vanuit zijn graf zijn leven en liefdes
in ongeveer 51 korte tot ultra korte hoofdstukken. In het boek heb je dus met een soort opstanding te maken, je vergeet haast dat BB dood is, zo levend is hij na zijn heengaan geworden!

Ik vind het een heel speels en vermakelijk boek, kocht het vorig jaar opnieuw in de uitmuntende
vertaling van de ook al dode August Willemsen. Hij was gespecialiseerd in de Braziliaanse literatuur en voelde als geen ander de klankkleur  aan en kon zodoende zo goed vertalen!
Machado de Assis is een uniek schrijver, ik zou zo gauw niet weten met wie ik hem zou kunnen vergelijken, zijn rare, grappige en relativerende stijl doet wellicht aan die van Italo Svevo denken.

Over je graf regeren, je leven vanuit die plek bezien en dan ook al die wenende, het spoor bijster zijnde mensen observeren.
Ik moet er toch bij tijd en wijle aan denken. Zou Lucas (zijn ziel) ons zien,  ons verdriet voelen?
Dat zou toch weer een belasting voor hem zijn. We moeten oefenen in loslaten, zijn keuze proberen te respecteren.
Laat Bras Cubas maar vanaf zijn laatste rustplaats zijn magere nekje uitrekken om te aanschouwen wie er wel en vooral niet op zijn begrafenis aanwezig zijn!

dinsdag 22 april 2014

Lucas Il Grafico! (2)


"Blijvend ontgoocheld" - Frits Marnix Woudstra, 2003-2004

Als ik genoeg goede schilderijen had verzameld, dan was het zover!
Ik vroeg Lucas of hij tijd had om me te helpen met het vormgeven van een 
map: een serie foto's van mijn peintures afgekaderd in een strakke zwarte vorm-
geving met daarin weinig tekst in dia-positief uit de Myriam condensed gezet.
Eenvoudig, maar het resultaat loog er niet om. Als de serie klaar was brandden we
het op een schijfje. Het zag er heel stijlvol uit. Met dat ding plus een goede motivatie
betreffende het kunstenaarschap stapte ik dan naar het fonds voor de Kunst te
Amsterdam, bijvoorbeeld om een stipendium aan te vragen.

Ik vond Lucas een heel goed vormgever, dat wist hij ook! Als ik voorzichtig polste of hij
nog verdere ambities in die richting had werd hij snel boos .... Het deed hem denken aan
het mislukte jaar op de Willem de Koning academie, toen hij voor het eerst uit huis ging
op zijn 18e en in een vreemde stad ging wonen. Daar deed hij grafische vormgeving als
studierichting.

Uit dit mapje koos ik 2 peintures die 'Blijvend Ontgoocheld'  en 'De weg naar het Licht'
als titel voeren.
Ik schrik er van, deze titels passen zo goed bij hem! De laatste jaren van zijn korte
leven maakte Lucas een verslagen indruk, blijvend ontgoocheld denk ik nu.
Op het schilderij zien we Giorgio Bassani, Italiaans schrijver van een klein oeuvre dat
zich centreert rond de plaats Ferrara. De gebeurtenissen in Ferrara tijdens de 2e wereldoorlog
maakten van Bassani een ontgoocheld mens. Zijn stijl is ingetogen en stemt verdrietig.
Lees 'De tuin van de Finzi-Contini's' maar eens, een klein meesterwerk.

"De weg naar het licht" - Frits Marnix Woudstra, 2005


Op 'De weg naar het Licht' is Nicolaas de Stael geschilderd. Als kunststudent was ik al gefascineerd door zijn bonkige stijl van beelden vormen. Ik vond hem er ook heel mooi uitzien als ik de paar foto's zag waarop hij stond. Lang, knap en misschien licht loensend. Altijd heel geposeerd voor de camera, maar ook ongeduldig en gekooid kijkend.
Van abstract beelden makend kunstenaar ontwikkelde hij zich naar een vreemdsoortig figuratief schilder. Je ziet hem in die schilderijen worstelen om de materie onder de knie te krijgen, alsof hij in een te strak jasje werkt.

Het laatste schilderij vind ik prachtig, een groot rood vlak met daarin een soort  abstract naakt in grijs-blauwe tinten.
Het is een verontrustend schilderij, misschien ook door die rode kleur.
Nicolaas de Stael had het idee dat hij er niet meer uitkwam, hij zat als het ware gevangen in zijn eigen ding.
Obsessief artiest als hij was (een groot gokker ook!) sprong hij uit het venster van zijn hoog gelegen atelier te Entibe.  Is het schilderij nu onaf omdat hij midden in de strijd gestopt is?
En waarom heet het 'De weg naar het licht'?. Of heet het schilderij gewoon 'Naakt'? Ik begin nu te twijfelen ....

De naam Lucas heeft met dat licht te maken. Luce betekent licht.
Maar heeft Lucas nu De weg naar het Licht bewandeld door voor de snelle intercity te springen?
Het is een stille wens van mij. Het zoude voor grote opluchting in ons leven zorgen.
Dan is het niet voor niets geweest. 

donderdag 17 april 2014

Lucas in 4 schilderijen



"De Andere Wereld" - Frits Marnix Woudstra, 2014

Toen ik de nieuwe schilderijen voor de blog had gefotografeerd en door webmaster Tim had laten plaatsen, kwam dit werk haast als vanzelve uit de penseel gevloeid. Het hoort echt bij de andere Lucas-peintures,  een raadselachtig schilderij, ook voor de maker! Ben ik dat zelf -?- verdiept in het oplichtende puntje dat zich in mijn hand heeft genesteld? Verdwijnt dat ding of wordt het juist groter? De vader denkt aan zijn zoon, die niet meer op deze aarde is. Hij reflecteert, staat stil en realiseert zich dat hij vanaf nu alleen is en eenzaam verder zal moeten leven. Toch moet de ziel van zijn overleden zoon nog ergens rondzweven. Een wens die zich nestelt in de palm zijner hand ....


"Ingmar B." - Frits Marnix Woudstra, rond 2008


Anouk gooit zaadbommetjes op de  plek waar Lucas op het spoor is gestapt en zich door een snelle intercity naar de andere wereld heeft laten voeren. Op deze grimmige plek zullen door haar actie eens de mooiste bloemen gaan bloeien ....
Het is een mooie, romantische en haast religieuze benadering. Zo zou je kunnen denken dat het allemaal niet voor niets is geweest, door deze daad van Lucas zijn zelfvernietiging gaan kleurige bloemen en bijzondere kruiden welig tieren.
Ik moest  aan een oude film van Ingmar Bergman, groot Zweeds filmer, denken. Was het 'De grote Stilte'?
In die film is er in een bos een woeste verkrachting van een non geweest, of een moordpartij, iets heftigs in ieder geval. De film eindigt met een lang shot waarin de maker de bewuste plek opnieuw laat zien.  Nu stroomt er een beekje!
Krachtig, helder, reinigend water dat de zonden wegwast.

"De Werkman" - Frits Marnix Woudstra, 2009

Dit is een portret van een uitzonderlijk mens, de Belgische houtsnijder Frans Masereel.
Het zijn prachtige hout- en linosnedes die hij als een bezeten vlijtige werkman heeft gemaakt.
Ik kocht eens in Duitsland 5 boekjes waarin de grafiek echt met een diepe druk was gereproduceerd.
Als je je ogen sloot kon je gewoon de lijnen voelen! 'Mein Stundenbuch' is zijn bekendste beeldboek.
Telkens zien we een lange man aan zijn tafel zitten en een klein avontuur beleven. Er is een lino waarin hij met de handen voor zijn ogen door een drukke stad loopt. Is het schaamte of drukte dat hem drijft?
Alles in zwart-wit, deze mooie gesneden linoleumsnedes. Heel grafisch.
Ik herken Lucas in deze scherp geboetseerde lijnen. Zijn zwart-wit denken ook. Hij kon zeer rechtlijnig zijn en het kostte flink wat moeite  om hem de grijze denktonen te laten zien en voelen.

"Lady Day" - Frits Marnix Woudstra, 2011

De koningin van de melancholie. Als je Billie Holiday voor het eerst hoort zingen zou je aan een instrument kunnen denken.
Ik dacht aan een trompet, een huilende, kwijnende trompet!
In iedere liedje is de hoofdpersoon een personage die haar leven overziet, haast daarbuiten staat op dat moment van zingen. Veelal zijn er zorgen, heerst er mist rond de ziel en gaat de muziek over verlangen. (Naar betere tijden).
Ik vind de liedjes uit de 30 er jaren van de vorige eeuw de mooiste, ik bedoel de klank van de opname en het orkest. 
De zangeres is hier op haar droevigst!

Er waren periodes voordat we met z'n 4en (Anouk, Flocco, Lucas, Flora) aan tafel gingen om de dis te gebruiken, er tijdens het koken iedere dag Billie Holiday op flink volume door het huis schalde. Ondanks de melancholie had dat ook een soort opgeruimde vrolijkheid, die muziek en dat moment!
Nu pas besef ik dat er werkelijk in ieder nummer een piano pingelt en er vaak ook ruimte is voor een essentieel gespeelde pianosolo. Lucas hield erg van piano en speelde heel gedreven en soms ook erg goed!
(Nu ik dit schrijf hoor ik de benedenbuurvrouw op haar piano Bach oefenen).

woensdag 16 april 2014


Lieve lezer,

Bij een nieuwgeboren kind tel je in dagen, weken, maanden.
Dat een mens bij een nieuwgestorven kind diezelfde weg gaat ervaar ik nu.
17 weken is het vandaag geleden, bijna 4 maanden, dat mijn eerste kind koos om te sterven.
Zoals ze van een baby zeggen, dat dat handjevol mens een huis vol werk geeft, zo blijkt nu, dat je aan een pas gestorven kind, ook een hoofd en hart vol werk hebt.
Rouwtaken, zei een vriendin vandaag.

Ik had er weer een bedacht, al voelt het meer, of die taak zichzelf aandient.
Toen ik op eerste kerstdag met Luc's vader, vriend Tim, oom Herman en handen vol rouwkransen langs het spoor liep, kwam de wens in mij op, dat er op die droeve plek bloemen zouden bloeien.
Is de bloem niet bij uitstek symbool van vergankelijke kortstondige schoonheid?


 

Vandaag was het zover.
In het weekend, op Palmzondag, had ik, met hulp en advies van vriendinnen, zaadbommen gemaakt van klei en aarde en bloemzaad.
Bij uitstek geschikt om te gooien op plekken, waar je niet zo maar kunt komen om je zaden in de grond te stoppen.
En al was het flink koud op deze dinsdagochtend 15 april, het is lente, april en dus zaaitijd.




Om half 7 hadden Jacquelien en ik afgesproken, en om kwart voor 7 stond ik bij hetzelfde pinapparaat  waar ook Lucas rond die tijd, 17 weken eerder, zijn laatste transactie deed.
Waar had hij zijn geld kunnen uitgeven? zo voor dag en dauw?
Om die vraag te kunnen beantwoorden, hadden we gekozen om zo vroeg onze zaai-actie te plannen.
En zo konden we ontdekken, net als hij wellicht, dat er al om 7 uur een bakker vers brood verkocht, en dat vanaf 8 uur de Albert Heijn XL haar deuren ontsloot.
Met dit verschil, dat wij een stralende zonsopgang op dit uur cadeau kregen, terwijl Lucas in midwinterse duisternis liep en in miezelregen.


Ook aan het spoor was de situatie gewijzigd.
Er werd gewerkt langs het spoor, met hekken was het halve perron en ook het naastgelegen parkje afgezet, en de graafmachines stonden al weer klaar om in actie te komen.




Dankzij die werkzaamheden, was het traject langs het spoor te belopen, helemaal tot aan het viaduct, waar voorbij Lucas zich achter bosjes had verscholen tot het juiste moment.
Het spoortraject wordt immers bewaakt met camera's. 
Verboden voor onbevoegden was ook het werkterrein, maar gelukkig werden wij door de uitvoerder ter plekke bevoegd verklaard.


Toen was het een kwestie van er heen lopen, de zaadbommen uit hun bewaardoos halen en vanaf het eerste bosje (zou hij toen hier...) ze zo ver mogelijk wegwerpen langs de berm van het spoor.
Zullen er bloemen bloeien?

Anouk




maandag 14 april 2014

"A Heart That's Full Up Like A Landfill"

Maandag 23 december 2013 - het lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Toch staat die dag me nog altijd helder voor de geest. De kleine Anna-Bonkerk tot in iedere hoek gevuld met mensen die afscheid nemen van Lucas. Het maakte grote indruk.

Muziek geeft troost, zelfs als het verdriet en de ontluistering zo groot zijn. Tijdens de herdenking klonken naast de live muziek van Flora, Flocco en Fedde onderstaande drie nummers door de geluidsinstallatie. Nummers die voor mij nooit meer zullen klinken als voor die dag - alleen nog maar mooier zijn geworden, onherroepelijk verbonden met Lucas.  


- Tim


Radiohead - No Surprises


A heart that's full up like a landfill,

a job that slowly kills you,

bruises that won't heal.

You look so tired-unhappy,

bring down the government,

they don't, they don't speak for us.

I'll take a quiet life,

a handshake of carbon monoxide.



John Lennon - Isolation


People say we got it made 

don't they know we're so afraid

We're afraid to be alone, 

everbody got to have a home

Isolation




Red Hot Chili Peppers - Soul to Squeeze


I got a bad disease

Up from my brain is where I bleed

Insanity it seems

Has got me by my soul to squeeze


Well all the love from me

With all the dying trees I scream

The angels in my dream yeah

have turned to demons of greed that's me



donderdag 10 april 2014

FRITS MARNIX WOUDSTRA: NIEUWE PEINTURES!

Op eerste kerstdag 2013 gingen we met een heel klein gezelschap terug naar de plek waar Lucas zich van het leven beroofde. Ik schreef daarover in een soortement bedankbrief voor alle mensen die de herdenking in de Anna Bon te Amsterdam-Oost bijwoonden.

Het was een volslagen maf iets om daar -illegaal- langs het spoor te lopen, gewapend met vele bloemstukken en de plek te traceren. Ik denk nu dat we nog behoorlijk verdoofd van de enorme dreun waren, die het lot ons had toebedeeld.

Ik herinner me vooral de stilte, het zachtjes waaien van de wind en de voorbij rijdende treinen.

Ook gingen Anouk en ik onafhankelijk van elkaar restjes Lucas op de rails zoeken, tevergeefs gelukkig!

Ik verbeeld mij nu dat deze actie, confrontatie met de plek, mij de moed heeft gegeven om weer te gaan schilderen.

De weken daarna fietste ik dagelijks naar mijn atelier om blindelings doeken te spannen,en oude werken over te schilderen met de witkwast. Wat heb ik toch een hoop schilderijen gefabriceerd die heden ten dage gewoon volstrekt waardeloos zijn!

Soms zie je de dingen heel zuiver, wat goed en fout is.

Wat mij  helder voor de geest bleef zweven was het moment van afscheid nemen door Lucas, zijn vaarwel van deze grimmige prachtige wereld.


De vele schilderijen die ik de afgelopen weken heb gemaakt komen in de basis steeds weer terug op dat grote vaarwel.

Ik zocht naar een minder realistische vorm, dus niet een aanstormende trein die Lucas vermorzelt, maar bijvoorbeeld een jongeman die  mee wordt gevoerd/gezogen door plantachtige dingen, lianen, zeewierdraden, daarin verstrikt geraakt, richting andere wereld.

De jongen naast de raket 'Lucas 24' die met opgeheven hand groet en nog 1 maal 'Dag pap' zegt dekt ook heel goed de lading van mijn gevoel van het afscheid.

Ik werkte er met opluchting en verdriet aan en koos uiteindelijk om het schilderij als een grote striptekening met zwarte lijntjes te kaderen.

Ja, sommige peintures zijn een soort stripschilderingen geworden.

Ik moest de hele boel helder proberen te krijgen, het waarom van zijn daad  doorgronden, daarom zijn de meeste werken zo basaal en helder, haast ontdaan van emotie, maar daardoor ook aangrijpend.

Zo werken de schilderijen van Roy Lichtenstein ook op mij. Simpel, ontdaan van iedere franje.

Frits Marnix Woudstra

"Help" door Frits Marnix Woudstra, 2007-2014


"Wie ben ik?" door Frits Marnix Woudstra, 2008-2014


"Lucas?" door Frits Marnix Woudstra, 2014


"De Verdwijning" door Frits Marnix Woudstra, 2014


"Afscheid - 1" door Frits Marnix Woudstra, 2014


"Mijn zoon vertrekt" (rechts) door Frits Marnix Woudstra, 2014


"Afscheid - 2" door Frits Marnix Woudstra, 2014



"Lucas' fatale verdwijning op 17 december 2013" door Frits Marnix Woudstra, 2014

zaterdag 5 april 2014

Terug vanaf de grote berg met de rode aarde!  Door Anouk met de Ford thunderbird uit America naar het busstation Benidorm gebracht, om vandaar met de bus naar airporto Alicante te gaan, in te checken en naar huis te vliegen, precies in de verkeerde volgorde, als je heenreis in ogenschouw neemt. 

Thuis, hoe zal het bevallen, ik bedoel: wat is onze plek op aarde nog, is Amsterdam nog wel ons huisadres? Als je zo lang weg bent geweest voelt iedere plek vreemd.

Anouk blijft nog een weekje in Marnes. Zij is in goede handen bij haar tante Marlyse.

Ze heeft de vioolstudie weer opgepakt, ik zag haar violeren achter de grote stenen boerderij, een blad vol muzieknoten behendig aan de waslijn met knijpers bevestigd!

Ook vlak bij de boom waar Lucas ligt wordt er geoefend. Als hij dat maar goed vindt met zijn o zo gevoelige oortjes!

Raar idee, dat oren, buizen van eustagius, ogen, neus van Lucas niet meer bestaan door de klap van de aanstormende trein op 17 december 2013.

Hoe langer het geleden is, des te vreemder het wordt. Soms denk ik dat het niet is gebeurd en de voordeur van de C de Wetstraat opeens des avonds laat open zwaait, karakteristiek 2 maal de voeten worden geveegd en weifelend 'Hallo?!' wordt geroepen.

Enkel de katten Ibb en Pablo zijn present als ik binnenkom .... wel hevig mauwend en elastisch over elkaar buitelend van baldadigheid.

Ik ontsteek snel enkele lichten en zet een verse pot thee.

De globetrotter loopt naar de kamer van zijn afwezige zoon en kijkt naar het opgemaakte, onbeslapen bed.

Dit is voorlopig ons huis, ik voel het nu duidelijk. Hier woonde Lucas de laatste weken van zijn leven weer. Zijn basis en ook de onze, voorlopig.

Anouk en zoon Lucas Casimir, foto door Lude Kraak genomen rond 1991